Διαμορφώστε ένα χώρο δημιουργίας και διασκέδασης , ανάλογα με τις προσωπικές ανάγκες και τις επιθυμίες των παιδιών σας.

από την Ιφιγένεια Κωτίτσα - φοιτήτρια αρχιτεκτονικής

Ο Γερμανός σχεδιαστής Nils Holger Moormann δημιούργησε μια διαφορετική αποθήκη κήπου.

«Walden, ή Η ζωή στο δάσος » είναι το όνομα μιας ιστορίας από τον Αμερικανό συγγραφέα και φιλόσοφο Henry David Thoreau, που γράφτηκε στα μέσα του 19ου αιώνα, που περιγράφει τη ζωή του συγγραφέα και τη σχέση του με τη φύση.

Οι ξύλινες ψευδοροφές προσδίδουν στο χώρο υψηλό αισθητικό αποτέλεσμα, και δημιουργούν αίσθημα θαλπωρής.

Ξύλινες απλές

Από σανίδες ή ραμποτέ πανέλα σε σκελετό σουηδικής ξυλείας, που στερεώνεται σε οροφή από μπετόν ή στα ζευκτά των ξύλινων στεγών.

Όταν απαιτείται κενό μεταξύ της ψευδοροφής και της οροφής χρησιμοποιείται σκελετός από γαλβανισμένη λαμαρίνα με ενισχυμένες αναρτήσεις στήριξης.

Η ξύλινη ψευδοροφή πρέπει να είναι από υγιή και ανθεκτική ξυλεία χωρίς οπές, ρωγμές και ρόζους, χωρίς υγρασία.

Παραδοσιακές ευγενούς ξυλείας

Αποτελούνται από ξύλινα δοκάρια, ταμπλαδωτές επιφάνειες και σανίδες ραμποτέ που είτε στερεώνονται στην πλάκα, είτε είναι αναρτημένες και δημιουργούν κενό, για τοποθέτηση θερμομονωτικού υλικού, διέλευση ηλεκτρομηχανολογικών εγκαταστάσεων κ.τ.λ. με γαλβανισμένο μεταλλικό σκελετό και ντίζες ενισχυμένες.

Οι ξύλινες επιφάνειες φινίρονται με βερνίκια ξύλου, λαζούρ, λινέλαιο, κερί ή βαζελίνη, βερνίκια που εμποδίζουν την απορρόφηση των υπεριωδών ακτινών, την ανάπτυξη μικροοργανισμών, τη μετάδοση φλόγας κτλ.

Από βιομηχανικά προϊόντα ξύλου

Σε ξύλινο ή μεταλλικό σκελετό τοποθετούνται πανό από κοντραπλακέ, μοριοσανίδες ή ινοσανίδες που κατασκευάζονται από προϊόντα ξύλου.

Αποφεύγεται η χρήση τους σε υγρούς χώρους.

Η τελική επιφάνειά τους μπορεί να είναι λεία ή ανάγλυφη, με διακοσμητικά σχέδια ή διάτρητη για βελτίωση της ακουστικής του χώρου.

Μπορεί να παραμείνει σε φυσική κατάσταση ή να βερνικωθεί, ή να βαφεί, ή να επενδυθεί με καπλαμά φυσικού ξύλου ή μελαμίνη.

Στην εσωτερική πλευρά τους μπορεί να έχουν ενσωματωμένη μονωτική πλάκα.

Πηγή φωτό

γράφει η Χρύσα Ξουβερούδη - Ιστορικός Τέχνης

Από την κρίση και την κατάκριση στην απόκριση και τη διάκριση

Σε περιόδους πολιτικής, οικονομικής, ηθικής και πνευματικής κατάπτωσης, οι πρίγκιπες της διανόησης ανακαλούν το ενδιαφέρον του κοινού και προτείνουν έναν άλλο τρόπο σκέψης και μια διαφορετική στάση ζωής. Ο Δημήτρης Πικιώνης (1887-1968) θα αποποιούταν φυσικά τον τίτλο του πρίγκιπα, καθώς σε όλη του τη ζωή πορευόταν με σεμνότητα και ταπεινοφροσύνη, ωστόσο ο όρος επιλέγεται για να αναδείξει την ευγένεια και το ήθος του και δεν έχει σχέση με την ευγενική καταγωγή αλλά με τη διαμόρφωση της προσωπικής πορείας. Τα τελευταία χρόνια έχει ξεκινήσει μία μεγάλη συζήτηση γύρω από το έργο του σημαντικού Έλληνα αρχιτέκτονα εντός και εκτός συνόρων, ενώ η αναδρομική έκθεση στο μουσείο Μπενάκη μας δίνει το ερέθισμα για μια ουσιαστικότερη γνωριμία με τη δημιουργία του.

Όπως ίσως όλοι οι σημαντικοί δημιουργοί, ο Δημήτρης Πικιώνης υπήρξε ένα εξαιρετικά ανήσυχο πνεύμα που αναζητούσε αφορμές για την προώθηση της τέχνης, μέσα από τα διαφορετικά της πρόσωπα. Με αξιοπρόσεκτη σεμνότητα και διάθεση να προσεγγίσει βιωματικά κάθε εικαστική πράξη, ο Πικιώνης γοητεύεται από την ενέργεια του ελληνικού τοπίου και συγκινείται από την αυθεντικότητα της λαϊκής αρχιτεκτονικής. Πριν ολοκληρώσει τις σπουδές του στο ΕΜΠ, γίνεται το 1906 ο πρώτος μαθητής του Κωνσταντίνου Παρθένη και ενθουσιάζεται με την ανανεωτική διάθεση που φέρνει ο σπουδαίος αυτός ζωγράφος στις παραδοσιακές αξίες της ελληνικής ζωγραφικής. Η μοντερνιστική ανανέωση τον ενδιαφέρει ιδιαίτερα τόσο σε σχέση με τη ζωγραφική όσο και με την αρχιτεκτονική. Το ελληνικό φως τον μαγνητίζει και προσπαθεί να το συλλάβει εικαστικά, αποδίδοντας την οξύτητά του, με αξιοπρόσεκτη συνέπεια.

Ο χαρακτήρας του ελληνικού φωτός, ωστόσο, αποκαλύπτεται μοναδικά και στην αρχιτεκτονική και ο Πικιώνης αναγνωρίζει την ευφυΐα και το μόχθο του λαϊκού τεχνίτη στη σύλληψή του. Στην τοπική αρχιτεκτονική έβλεπε μια ανεπιτήδευτη αλήθεια, καθώς ο απλός μάστορας κατανοούσε βιωματικά την ανάγκη του δομημένου οργανισμού να φωτίζεται και να αναπνέει. Ένα άλλο σημαντικό στοιχείο ήταν ο τρόπος με τον οποίο το οίκημα εντασσόταν στο τοπίο, τόσο αρμονικά και φυσικά, ακολουθώντας τις επιταγές των προγόνων. Δεν είναι τυχαίο πως κορυφαίοι αρχιτέκτονες του 20ου αιώνα, όπως ο Le Corbusier, ανέδειξαν την ευφυή διαχείριση του χώρου στην παραδοσιακή αρχιτεκτονική. Ο Πικιώνης βαθιά συγκινημένος από τη σχέση του δομημένου χώρου με τον άνθρωπο ανακαλύπτει και ζητά να αποκαλύψει τις ευαίσθητες ισορροπίες. Όπως ο Αμερικανός αρχιτέκτονας Louis Kahn (1901-1974) αναζητούσε την πνευματικότητα στην υλικότητα της δομημένης φόρμας. Ο ίδιος έλεγε χαρακτηριστικά: Ήταν φορές που αισθανόμουν πως εις τα θεμέλια που εισχωρούσαν βαθιά στη γη, εις τους ογκώδεις τοίχους και τις καμάρες των, ήταν η ψυχή μου μία από τις πολλές πέτρες που εντοιχιζόταν εις το ανώνυμο πλήθος των.

Την εποχή που ο Πικιώνης διαμόρφωνε τον χαρακτήρα της αρχιτεκτονικής του, ο μοντερνισμός άλλαζε τη φυσιογνωμία των τεχνών, κι αυτό δεν ήταν δυνατό να αφήσει αδιάφορο τον ανήσυχο αρχιτέκτονα. Από τις ατέλειωτες συζητήσεις με τον Xατζηκυριάκο-Γκίκα για τις κατακτήσεις του κυβισμού, τους ζωγραφικούς πειραματισμούς για να αποδοθούν οι σεζανικές αντιθέσεις ως τις απηχήσεις του Bauhaus και του International style, ο δημιουργός κατανοεί και επινοεί τις δικές του προτάσεις. Με το δημοτικό σχολείο στο Λυκαβηττό το 1932, ο Πικιώνης επιχειρεί να εντάξει τις οικιστικές αρχές της σχολής της Βαϊμάρης, στον αστικό ιστό. Οι καθαροί κυβιστικοί όγκοι συνδιαλέγονται με το πευκόφυτο τοπίο, επιδιώκοντας τη σύζευξη του σχήματος με τη μορφή, την καθαρή διαγραφή των ορίων και τη λειτουργικότητα. Ωστόσο το αποτέλεσμα δεν τον ικανοποίησε καθώς απομακρύνθηκε από τις παραδοσιακές αξίες. Χαρακτηριστικά ανέφερε: Είναι τότε που στοχάστηκα πως το οικουμενικό πνεύμα πρέπει να συντεθεί με το πνεύμα της εθνότητος.

Θα ανανεώσει, λοιπόν, λίγα χρόνια αργότερα τη σχέση του με την παράδοση, στο Πειραματικό Σχολείο Θεσσαλονίκης (1935). Εκεί η Μακεδονική αρχιτεκτονική δίνει το αισθητικό πρόσταγμα ενώ θα συστρατευτούν και διεθνείς τάσεις της αρχιτεκτονικής, όπως η λειτουργικότητα και η ανάδειξη της σχέσης των διαφόρων στοιχείων της σύνθεσης. Υπάρχει μια αριστοτεχνική αναλογία κενών και πλήρων που αποκαλύπτεται τόσο στα σχέδια όσο και στο τελικό αποτέλεσμα. Ο Πικιώνης αγαπούσε το σχέδιο και ήταν ζωτικής σημασίας να εκφράζεται μέσα από αυτό. Πολλές φορές στο προαύλιο του Πολυτεχνείου, όταν ήθελε να δείξει κάτι στους μαθητές του έπαιρνε ένα κομμάτι χαρτί και με την στάχτη του τσιγάρου του σχεδίαζε, παραδίδοντας παράλληλα κι ένα μάθημα για τη σχέση άσπρου- μαύρου και την πάλη φωτός σκιάς. Άλλες φορές στο πλαίσιο της διδασκαλίας και στον απόηχο της διδακτικής του Bauhaus, τους προέτρεπε να πιάσουν το μολύβι με το αριστερό χέρι για να γίνει το σχέδιο λιγότερο τέλειο και περισσότερο εκφραστικό.

Η σχέση με τη ζωγραφική αναγνωρίζεται σε πολλές δημιουργίες του Δημήτρη Πικιώνη και διαφαίνεται σε δύο από τα σημαντικότερα έργα του που γνώρισαν και διεθνή καταξίωση, την παιδική χαρά της Φιλοθέης (1961-64) και τα μονοπάτια γύρω από την Ακρόπολη στο λόφο του Φιλοπάππου(1951-57). Στη Φιλοθέη σχεδίασε ένα χώρο για μικρά και μεγαλύτερα παιδιά με πολλή φαντασία και διάθεση να αξιοποιήσει αισθητικά εικόνες της φύσης αλλά και πολιτισμικές καταθέσεις άλλων λαών. Στο περίπτερο του πάρκου, οι ιαπωνικές επιρροές είναι ευδιάκριτες και μαρτυρούν την πεποίθησή του ότι όλες οι κουλτούρες έχουν κοινή βάση και ειδικότερα επειδή αναγνώριζε τον εαυτό του ως ανατολίτη, θεωρούσε αυτονόητο κάθε πολιτισμικό δάνειο με ανατολίτικη προέλευση. Ο αρχιτέκτονας δημιούργησε ένα φανταστικό κόσμο ανακαλώντας παιδικές μνήμες δικές του αλλά και όλων των παιδιών του κόσμου που σε μια παροπλισμένη βάρκα, με έναν πέτρινο ήλιο να «φωτίζει» τα βήματά τους, σκαρώνουν το ταξίδι τους. Από τη δεκαετία του ΄30 στο μυαλό του Πικιώνη γεννιέται η ιδέα για τη «χάραξη μιας βόλτας» γύρω από την Ακρόπολη. Η χάραξη προϋποθέτει αυστηρό αρχιτεκτονικό σχεδιασμό και η βόλτα ενέχει το στοιχείο μιας ψυχολογικής προσέγγισης του χώρου, στοιχεία που ο Πικιώνης κατάφερε να συνδυάσει πετυχημένα. Καλεί τους μαθητές του και όχι μόνο, να παρατηρήσουν πως έκτισε το σπίτι του ο χωρικός, πως χάραξε το δρόμο προς αυτό, χωρίς κανένα ακαδημαϊκό υπόβαθρο, απλά ακολουθώντας τη φύση.

Με την ίδια πρωτογενή δίψα αφοσιώνεται στο έργο αυτό και κυρίως στη διαμόρφωση του χώρου του Αγίου Δημητρίου Λουμπαρδιάρη, ενώ στα μονοπάτια αναλαμβάνουν δράση οι μαθητές του. Συνδέοντας τη βυζαντινή παράδοση με το σύγχρονο κολλάζ εμφυσά νέα δυναμική στην τοιχοδομία του ναού ενώ μετά από πολλά σχέδια, σκαριφήματα και δοκιμές θα ενισχύσει τη ζωγραφική αύρα του δομημένου χώρου κι έτσι οι σοφά επιλεγμένες πέτρες, θα συνδέσουν νοσταλγικά την αρχιτεκτονική πρόταση με τη γεωμετρική αφαίρεση του P. Mondrian (1872-1944) και τον λυρισμό του P. Klee (1879-1940). Με τη συνδρομή ενός γλύπτη που καλούπωνε τα τμήματα του μπετόν ώστε να συνυπάρχουν αρμονικά με τις πέτρες, τα κεραμικά και τα βότσαλα, ο δημιουργός ενορχηστρώνει πέρα από δόγματα και δοξασίες, προσδιορισμούς και κατηγοριοποιήσεις, την εικαστική συμφωνία με σεβασμό στο παρελθόν και αισιοδοξία στο μέλλον.

Παραδοσιακά μοντέρνος, μοναχικός στοχαστής του οικουμενικού, ο Πικιώνης συνεχίζει να διδάσκει ακόμα και σήμερα, τριάντα και πλέον χρόνια από τον θάνατο του, πως η γνώση και το συναίσθημα –το δυναμικό ενός δημιουργού- δεν έχουν ταξικά όρια, ούτε εθνικά σύνορα και αγγίζουν με ένα μοναδικό τρόπο τον καθένα. Σε μία σύγχρονη Ελλάδα που αντιστέκεται τόσο στην επιστήμη όσο και στην αρετή, η παρότρυνση του: Μάθετε την επιστήμη και την αρετή χωρίς να υπερηφανεύεστε και δε θα υπερηφανεύεστε όταν μάθετε την επιστήμη και την αρετή…, γίνεται δραματικά επίκαιρη. Με όχημα την εικαστική δημιουργία, ο σημαντικός Έλληνας αρχιτέκτονας καταφέρνει να αποκριθεί στα κελεύσματα του καιρού του και να διακριθεί πέρα από εθνικά σύνορα και χρονικούς περιορισμούς, προτείνοντας με το ήθος και το έργο του το αντίδοτο στην κρίση.

Πηγή φωτό

Ιδέες για να γίνει ένα μικρό μπαλκόνι ευρύχωρο και λειτουργικό.....

Η εταιρία Hofman Dujardin Architects σχεδίασε μια μεγάλη έπαυλη στην ολλανδική εξοχή.

Αυτό που φαίνεται εκ πρώτης όψεως να είναι ένα απλό μπλοκ με μια οξυκόρυφη στέγη, αποδεικνύεται ότι είναι μια πολύπλοκη σύνθεση του χώρου και του φωτός, καθώς και μια μελέτη της λειτουργίας του σύγχρονου σπιτιού.

Το Sweet Home 3D είναι μια δωρεάν εφαρμογή, που σας επιτρέπει να τοποθετείτε έπιπλα και αντικείμενα σε μία κάτοψη, έτσι ώστε να διαπιστώσετε αν χωρούν πριν τα αγοράσετε αλλά και να πειραματιστείτε με διάφορες εναλλακτικές διατάξεις των επίπλων. Μπορείτε επίσης να πειραματιστείτε με τα χρώματα και υλικά.

Ο σχεδιασμός, γίνεται με τις πραγματικές διαστάσεις. Με το εργαλείο ‘τοίχος σχεδιάζετε την κάτοψη του χώρου και στη συνέχεια τοποθετείτε πόρτες και παράθυρα. Επιπλέον, το πρόγραμμα διαθέτει αρκετές βιβλιοθήκες όλων των βασικών επίπλων αλλά και δυνατότητες φωτισμού, υλικών και rendering.

Ο βιομηχανικός σχεδιαστής Δημήτρης Χαϊδάς, δημιούργησε ένα γυναικείο, μη κυλινδρικό βραχιόλι, χωρίς κανένα κούμπωμα και συγκόλληση μεταξύ των ασύμμετρων μεταλλικών μελών του.

Το βραχιόλι S.V.A.W. που πήρε το όνομά του από τα αρχικά της φράσης Stop Violence Against Women είναι κατασκευασμένο από ανοξείδωτο ατσάλι κομμένο με laser (από πλάκα) έτσι ώστε το πάχος του να είναι 2,5 χιλιοστά και ειδικά κατεργασμένο ώστε να είναι λείο. Τα χρωματιστά κομμάτια είναι ηλεκτροστατικά βαμμένα ενώ υπάρχουν και κομμάτια industrial που δεν είναι βαμμένα. Το σχέδιό του είναι αρκετά εκκεντρικό καθώς δεν έχει κανένα κούμπωμα και η μορφή του είναι ασύμμετρη. Μπορεί να φορεθεί τόσο στον καρπό όσο και κάτω από τον αγκώνα. Αν έχετε βαρεθεί τα συνηθισμένα βραχιόλια το S.V.A.W. είναι εδώ.

Χρωματικοί συνδυασμοί με τη χρήση τριών αποχρώσεων στον εσωτερικό χώρο.

Ο αειθαλής πρωτοπόρος Βραζιλιάνος αρχιτέκτονας γιόρτασε τα 103α γενέθλια του με τα εγκαίνια ενός μουσείου αφιερωμένου στα έργα του.

Ο Oscar Niemeyer Soares Filho, γεννήθηκε στις 15 Δεκεμβρίου 1907 στο Ρίο ντε Τζανέιρο και θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα ονόματα στη σύγχρονη διεθνή αρχιτεκτονική.

Άρχισε τη σταδιοδρομία του στο αρχιτεκτονικό γραφείο του Le Corbusier, του οποίου η επιρροή είναι εμφανής στα πρώτα έργα του. Όμως σταδιακά ο Niemeyer διαμόρφωσε το δικό του στυλ: οι ανάλαφρες καμπύλες φόρμες του δημιουργούσαν χώρους, που έδιναν οντότητα στον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό, κάτι άγνωστο μέχρι τότε. Η αρμονία, η χάρη και η κομψότητα χαρακτηρίζουν τα έργα του, στα οποία κενά και πλήρη δημιουργούν αντισυμβατικούς χώρους.

Περισσότερα από 600 έργα ανά τον κόσμο φέρουν την υπογραφή του, το κτίριο του Κογκρέσου της Βραζιλίας, ο Καθεδρικός ναός της Μπραζίλια, η έδρα των Ηνωμένων Εθνών στη Νέα Υόρκη. Με το Lucio Costa ήταν από τους σημαντικότερους αρχιτέκτονες που εργάστηκαν στη νέα ομοσπονδιακή πρωτεύουσα της Μπραζίλια.

Έχει τιμηθεί με το βραβείο Λένιν το 1963, αλλά και με το ‘Όσκαρ’ αρχιτεκτονικής το βραβείο Pritzker το 1988.

Θεωρείται πρωτοπόρος στην εξερεύνηση των εποικοδομητικών δυνατοτήτων του ενισχυμένου σκυροδέματος αποκλειστικά για την αισθητική επιρροή τους.

Επικρίνεται και επαινείται συγχρόνως ως ‘’γλύπτης των μνημείων’’ για τις δυναμικές μορφές και τις αισθησιακές καμπύλες των κτιρίων του.

‘δεν με ελκύει η σωστή γωνία, ούτε η ευθεία γραμμή, σκληρή και άκαμπτη, έργο ενός άνδρα. Αυτό που με ελκύει είναι η ελεύθερη και αισθησιακή καμπύλη- η καμπύλη που βρίσκω στα βουνά της πατρίδας μου, στην ελικοειδή πορεία των ποταμών της, στο σώμα της αγαπημένης γυναίκας’,

ισχυρίζεται ο μεγάλος καλλιτέχνης, από τους μεγαλύτερους αρχιτέκτονες της γενιάς του.

Μία μπάλα από μπετόν διαμέτρου 10 μέτρων άμεσα συνδεμένης με τη φιγούρα του θρύλου του ποδοσφαίρου Πελέ εμπνεύστηκε ο μεγάλος αρχιτέκτονας, που θα είναι αφιερωμένο στο μεγάλο ποδοσφαιριστή.

Με επίσης μεγάλη ευχαρίστηση, όπως δήλωσε ο ίδιος σχεδίασε το μουσείο που θα στεγάσει ένα αντίγραφο του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1970 και περίπου 3.000 αναμνηστικά από τη συλλογή του Πελέ.

Καλωσορίζει ακόμη και σήμερα δουλεύοντας στο σχεδιαστήριο νέους αρχιτέκτονες από όλο τον κόσμο, με την ελπίδα να τους εμφυσήσει την ευαισθησία στην αισθητική που του επέτρεψε να αγωνιστεί για την ομορφιά και τον χειρισμό των αρχιτεκτονικών μορφών.

Πηγή φωτό