Το ύφος Art Deco επιστρέφει και έτσι ανακαλύπτονται ξανά οι απλές γεωμετρικές γραμμές και οι λαμπερές του επιφάνειες. 
Eames Leather Sofa modern sofas

Το δέρμα είναι ένα φυσικό υλικό με μεγάλη αντοχή και ελαστικότητα, κατάλληλο για την επένδυση καθισμάτων και καναπέδων.

Colored Twig Pencils eclectic kids toys

eclectic kids toys design by Toast Event Design

Υπάρχουν κάποια συγκεκριμένα χρώματα που προτιμούν οι άνθρωποι ανάλογα με την ηλικία τους; Ποιά χρώματα αρέσουν περισσότερο στις γυναίκες και ποιά στους άντρες;

Κηρύσσοντας πόλεμο σε κάθε τι παραδοσιακό ο μοντερνισμός ως κίνημα είχε πολλά πρόσωπα και επηρέασε βαθιά τις αντιλήψεις, την τέχνη και τον τρόπο ζωής.

Ο μοντερνισμός με λίγα λόγια:

Ο μοντερνισμός είναι το αρχιτεκτονικό κίνημα των αρχών του 20ου αιώνα που επιδίωξε να κόψει όλους τους στιλιστικούς και ιστορικούς δεσμούς με το παρελθόν, απορρίπτοντας για παράδειγμα το διακοσμητικό χαρακτήρα του κινήματος Art Nouveau ή τις χειροποίητες κατασκευές του στυλ Arts και Crafts.

Ο μοντερνισμός αγκάλιασε τις απόψεις εκείνων των φιλοσόφων που υποστήριζαν ότι οι "παραδοσιακές" μορφές τέχνης, αρχιτεκτονικής, λογοτεχνίας, θρησκευτικής πίστης, κοινωνικής οργάνωσης και καθημερινής ζωής ακολουθούσαν ξεπερασμένα πρότυπα.

Σήμερα, ορισμένοι κριτικοί και ιστορικοί της αρχιτεκτονικής θεωρούν ότι στον 20ο αιώνα εμφανίστηκαν δύο κινήματα: ο μοντερνισμός και ο μεταμοντερνισμός, ενώ άλλοι θεωρούν και τα δύο αυτά κινήματα ήταν πτυχές του ίδιου κινήματος.

Ποιοί επηρέασαν το κίνημα του μοντερνισμού και πως αυτό διαμορφώθηκε.

Σημαντική επίδραση στο Μοντέρνο Κίνημα είχαν οι θεωρίες και οι απόψεις του Σίγκμουντ Φρόιντ και του Ερνστ Μαχ Mach, όπως για παράδειγμα η άποψη ότι το μυαλό έχει θεμελιακή δομή και ότι η υποκειμενική εμπειρία βασίζεται στην αλληλεπίδραση των διαφόρων τμημάτων του εγκεφάλου. Σύμφωνα με τον Φρόιντ η υποκειμενική πραγματικότητα βασίζεται στο παιχνίδι των βασικών κινήσεων και των ενστίκτων, μέσω των οποίων γίνεται αντιληπτός ο εξωτερικός κόσμος.

Οι απόψεις αυτές, αντιπροσώπευαν μια αποκοπή από το παρελθόν, καθώς παλιότερα θεωρείτο ότι το μυαλό του ατόμου ήταν μια άγραφη πλάκα’ (tabula rasa) και έτσι μπορούσα να αποτυπωθεί πάνω του η εξωτερική και απόλυτη πραγματικότητα.

Από τα μέσα του 19ου αιώνα οι θεωρητικοί του βικτωριανού στυλ βρίσκονταν σε μια αναζήτηση ενός στυλ στο πνεύμα των καιρών. Οι τρόποι που πίστευαν ότι θα μπορούσαν να το επιτύχουν ήταν μία ανάμειξη των στυλ, σύμφωνα με τους περισσότερο αισιόδοξους. Επίσης υπήρχαν μερικοί, για τους οποίους η λειτουργία, η συνεπής έκφραση δομής και υλικών και η λογική προσέγγιση των προβλημάτων του σχεδιασμού θα μπορούσαν να οδηγήσουν προς αυτήν την κατεύθυνση.

Για παράδειγμα ο Wagner και ο Josef Hoffmann εφάρμοσαν αφηρημένη τεχνική στις ίσιες γραμμές. Ο Muthesius και το Deutche Werkbund στράφηκαν προς το βιομηχανικό design.

Τα πρώτα κινήματα του 20ου αιώνα, όπως ο Φουτουρισμός και ο Κονστρουκτιβισμός έψαχναν να βρουν τις απαντήσεις στις μηχανές, στα υλικά, την τεχνολογία και τη δύναμη που αυτά προσέφεραν, σε τέτοιο σημείο που η λεγόμενη αισθητική της μηχανής έγινε αυτοσκοπός.

Άλλοι, όπως ο Le Corbusier θεωρούσαν ότι τα σιλό σιτηρών, τα πολυτελή υπερωκεάνια (Μαυριτανία, Τιτανικός), τα αυτοκίνητα, τα αεροπλάνα ήταν παραδείγματα αυτής της καινούργιας επιδιωκόμενης αισθητικής, ενώ άλλοι υποστήριζαν ότι όλη αυτή η τέχνη και η νέα αισθητική ήταν επιδιώξεις των πλούσιων αστών και έπρεπε να απορριφθούν.

Οι στόχοι, οι φιλοδοξίες και οι προσδοκίες ενός κινήματος.

Οι στόχοι του μοντερνισμού ήταν ριζοσπαστικοί και για να απεμπλακούν από την καταπίεση του διάκοσμου και των ιστορικών στυλ, αντισταθμίστηκαν με την διακήρυξη της αντικειμενικότητας και την εξέλιξη των βιομηχανοποιημένων μεθόδων δόμησης.

Κάποια ρεύματα μέσα στο Μοντέρνο Κίνημα, όπως το De Stijl υποστήριζαν την αφαιρετικότητα και την αγνότητα της έκφρασης και ενίσχυσαν τις αφηρημένες απλές γραμμές. Επίσης υπήρχαν διάφορες άλλες απόψεις μέσα στο ίδιο κίνημα, αλλά ουσιαστικά όλες συμφωνούσαν στην ανάγκη για λύσεις στις σύγχρονες απαιτήσεις με τη χρήση μοντέρνων υλικών, δομικών στοιχείων μαζικής παραγωγής και εκβιομηχάνισης των κατασκευών.

Ο φονξιοναλισμός υπήρξε η βάση, όπου όλοι συμφωνούσαν, αλλά ακόμη και εδώ παρατηρήθηκαν αντιρρήσεις στην αναζήτηση μιας αρχιτεκτονικής απελευθερωμένης από τους περιορισμούς του παρελθόντος, της αισθητικής αλλά και της χρήσης.

Κάποιοι μέσα στο Κίνημα υποστήριζαν ότι η πιο καθαρή αρχιτεκτονική ήταν αυτή που παρέμεινε στα χαρτιά , η ακόμη και στο μυαλό, άφθαρτη από την περιπέτεια της υλοποίησης της, μέσα σε μια ακατάστατη κοινωνία.

Τα επιτεύγματα και οι κύριοι εκπρόσωποι

Μέχρι το 1927 στην Έκθεση της Στουτγκάρδης, ο Διεθνής Μοντερνισμός έδωσε το παρόν του, με τη συναίνεση …. Ως προς τη μορφή της μοντέρνας αρχιτεκτονικής και του design: λευκά , ευθύγραμμα κτίρια με στενά παράθυρα από μέταλλο, γυαλί και μπετόν, έγιναν το υπόδειγμα των στόχων της μοντέρνας αρχιτεκτονικής.

Έτσι το κίνημα που επιζητούσε να καταργήσει το στυλ, δημιούργησε απλά μια δική του εικόνα, που με τη σειρά της πίεζε για την αποδοχή της. Με σκοπό την αποκήρυξη των ακαδημιών και ινστιτούτων αρχιτεκτονικής, δημιούργησε τις δικές του θεωρίες, τα δόγματα και την παιδαγωγική καθιέρωση: το Bauhaus του Walter Gropius έγινε το πρότυπο της εκπαίδευσης, έθεσε την ατζέντα και οι συγγραφείς ανέπτυξαν θεωρίες για μια συνεχή, λογική και αναπόφευκτη ανάπτυξη του Μοντερνισμού από τα ‘λειτουργικά’ κτίρια των 18ου και 19ου αιώνων των λεγόμενων ‘πρωτοπόρων’ του σχεδιασμού.

Η αρχιτεκτονική που δεν ταίριαζε απόλυτα σ’ αυτή την άρραφη ‘ιστορία’ αγνοήθηκε, ένας ανατριχιαστικός παραλληλισμός με τον πολιτικό ολοκληρωτισμό του 20ου αιώνα και τις μεθόδους του.

Μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Μοντερνισμός , έγινε το δόγμα της αρχιτεκτονικής, μέχρις ότου νέες προκλήσεις εμφανίστηκαν από νεωτεριστικούς αποστάτες (Philip Johnson), συνηγόρους της αντίθεσης και της αντίφασης (Venturi) μέχρι τους πρωταγωνιστές της νεο-ορθολογικής αρχιτεκτονικής (σχολή Ticino).

Αυτό που είναι σαφές είναι ότι οι εμμονές του Μοντέρνου Κινήματος (που έμοιαζε με θρησκεία ή λατρεία) με την εικόνα που έγινε αντιληπτή ως Μοντερνισμός, εξάλειψε τη χειροτεχνία, σπατάλησε ενέργεια σε υπέρμετρο βαθμό και δημιούργησε ανάγκες για υψηλού κόστους συντήρηση. Το Μοντέρνο Κίνημα προήγαγε κτίρια που δεν ταίριαζαν στο περιβάλλον τους αλλά ούτε και 'τηρούσαν' τις υποσχέσεις των πρωταγωνιστών τους.

Επίσης στην προσπάθεια του για να θέσει κανόνες αισθητικής βασιζόμενους στην αφαιρετικότητα και την αναζήτηση σχημάτων και μορφών, κατάφερε τελικά να μη γίνει αποδεκτό από το ευρύ κοινό.

Ο διεθνής χαρακτήρας και οι αρχές του που νίκησαν τον χρόνο

Πρέπει οπωσδήποτε να τονιστεί η διεθνιστική φύση του Μοντέρνου Κινήματος, που συνάδει απόλυτα με την παγκοσμιοποίηση που επικρατεί σήμερα. Τα καινοτόμα σπίτια των μοντερνιστών με τις μεγάλες τζαμαρίες, τους συνεχείς χώρους, την κομψή επίπλωση από ελαφρά υλικά για να μην αποτελούν εμπόδιο στη ροή του χώρου, μπορούν να ενταχθούν οπουδήποτε, αρκεί να μην αγνοούνται εντελώς οι τοπικές ιδιομορφίες, πράγμα που συμβαίνει σήμερα αρκετά συχνά.

Θα ήταν άδικο να μη τονιστούν τα θετικά σημεία στις βασικές ιδέες του Κινήματος που γι’ αυτό το λόγο έχουν επιβιώσει: ο ελεύθερος σχεδιασμός των χώρων, που σήμερα βρίσκει εφαρμογή στα loft των αστικών κέντρων, τα μεγάλα ανοίγματα που συμβάλλουν στην απεριόριστη θέα, στο άπλετο φως και στην ενοποίηση εσωτερικών κι εξωτερικών χώρων, ώστε η φύση να εισέρχεται στα καθιστικά, η χρήση υλικών προερχόμενων από την τεχνολογική εξέλιξη.

Ο Kazimir Severinovich Malevich γεννήθηκε το 1878, κοντά στο Κίεβο. Σπούδασε στο Ινστιτούτο ζωγραφικής, γλυπτικής και αρχιτεκτονικής της Μόσχας το 1903

Το έργο του μεταξύ των ετών 1910-1920 ήταν επηρεασμένο από τον Κυβισμό και τον φουτουρισμό.

Το 1915 στον εκθεσιακό χώρο 0.10, στο Petrograd εισήγαγε τον Σουπρεματισμό, δηλαδή μια γεωμετρική, αφηρημένη ζωγραφική, όπου απλά γεωμετρικά σχήματα 'γεμισμένα' με 'επίπεδα' χρώματα, δημιουργούσαν συνθέσεις μέσα σε λευκό φόντο.

Ο ίδιος περιέγραψε τη δουλειά του «ως την υπεροχή του καθαρού συναισθήματος» (The supremacy of pure emotion) και έγραψε και ένα επεξηγηματικό βιβλίο, με τίτλο From Cubism to Suprematism:The New Painterly Realism (1915).

Mαύρο τετράγωνο, 1915 (πηγή εικόνας: wikipedia.org)

Μετά την επανάσταση (1918) η Σοβιετική κυβέρνηση ενθάρρυνε πολλούς καλλιτέχνες να αναλάβουν διοικητικές και ακαδημαϊκές θέσεις. Έτσι, ο Malevitch, ξεκίνησε να διδάσκει στα πρώτα δημόσια ελεύθερα εργαστήρια της Μόσχας. Τα εργαστήρια αυτά ήταν οι προπομποί των VKHUTEMAS. Στη συνέχεια το 1919 αντικατέστησε τον Marc Chagall και ανέλαβε καθήκοντα διευθυντή στο ινστιτούτου Vitebsk. Τον επόμενο χρόνο, ο Malevich μαζί με μαθητές του από τη σχολή Vitebsk ιδρύσαν την ομάδα Unοvis, με την οποία συνεργαστήκαν ο El Lissitzky και ο Nikolai Suetin. Μετά το 1919 άρχισε να απομακρύνετε από τη ζωγραφική και να πειραματίζεται με τις τρισδιάστατες εφαρμογές του Σουπρεματισμού σχεδιάζοντας πόλεις, μικρές μονάδες κατοίκησης και κατασκευάζοντας αρχιτεκτονικά προπλάσματα.

Από το 1922 έως το 1927 δίδαξε στο ινστιτούτο του Petrograd (Institute of Artistic Culture) και μεταξύ των ετών 1924 και 1926 εργάστηκε κυρίως πάνω στα αρχιτεκτονικά προπλάσματα (μακέτες) με τους μαθητές του. Με την επιστροφή του στο Petrograd (το 1922) άρχισε να σχεδιάσει και κεραμικά αντικείμενα καθημερινής χρήσης, εμφανώς επηρεασμένα από τον σουπρεματισμό. Τα κεραμικά αυτά κατασκευάζονταν από το κρατικό εργοστάσιο πορσελάνης Lomonοsov.

Σταχτοδοχείο. (πηγή εικόνας: http://www.lomonosov-russia.com)

Κύπελο καφέ και πιατάκι. (πηγή εικόνας: http://www.lomonosov-russia.com)

Οι ιδέες του Malevitch έγιναν ξεπέρασαν τα σύνορα της Σοβιετικής Ένωσης, μέσω ενός βιβλίου του Bauhaus, με τίτλο "The Non-Objective World" (1927).

Ο Malevivh πέθανε το 1935, στο Λένινγκραντ.


Δείτε Online ένα δωρεάν βιβλίο αφιερωμένο στις πορσελάνες Lomonosov: Lomonosov. Porcelain Manufacture. St. Petersburg. 1744-1994

Βασική πηγή πληροφοριών άρθρου: Μουσείο Guggenheim

Ξεφυλλίστε τον κατάλογο Design Online της BoConcept.

Source: digsdigs.com via sara on Pinterest

 

 

Στα σύγχρονα διαμερίσματα, ο διατιθέμενος χώρος για το καθιστικό είναι πολλές φορές περιορισμένος και μικρός. Τι κάνουν όμως σε αυτές τις περιπτώσεις οι επαγγελματίες;

Η βασική ορολογία των στοιχείων μιας σκάλας.

Τα βασικά στοιχεία μιας σκάλας είναι:

  • Τα σκαλοπάτια (ή βαθμίδες): Είναι τα επιμέρους τμήματα που αυξάνουν σταδιακά την στάθμη τους (την κάθετη απόσταση από το πάτωμα) προκειμένου να καλύψουν μια ορισμένη υψομετρική διαφορά.
  • Πάτημα (ή πάτημα βαθμίδας): Είναι η οριζόντια επιφάνεια του κάθε σκαλοπατιού πάνω στην οποία πατούν οι χρήστες προκειμένου να ανέβουν την σκάλα (το πλάτος του κάθε σκαλοπατιού).
  • Ρίχτι (ή ύψος βαθμίδας): Είναι η κάθετη απόσταση μεταξύ δύο διαδοχικών πατημάτων (το ύψος του κάθε σκαλοπατιού).
  • Ακμή βαθμίδας: Η τομή του πατήματος και του ριχτιού.
  • Γραμμή ανάβασης: Είναι η νοητή γραμμή που δείχνει την πορεία του ανθρώπου που ανεβαίνει ή κατεβαίνει την σκάλα. Ορίζεται περίπου σε απόσταση 60-65 εκατοστών από την εσωτερική πλευρά της σκάλας. Θεωρητικά, πάνω στην γραμμή ανάβασης, τα πλάτη των σκαλοπατιών (τα πατήματα) πρέπει να είναι ίσα.
  • Κλίση σκάλας: Είναι ο λόγος του ύψους προς το πλάτος του κάθε σκαλοπατιού, δηλαδή είναι η κλίση με την οποία είναι κατασκευασμένος ο κάθε βραχίονας. Ρίχτι/ Πάτημα= κλίση σκάλας.
  • Κλιμακοστάσιο: Είναι ο χώρος (ανοιχτός ή κλειστός) μέσα στον οποίο βρίσκεται η σκάλα.
  • Πλάτος σκάλας: Είναι το μήκος των σκαλοπατιών. Όσο πιο μεγάλο είναι το πλάτος της σκάλας τόσο μεγαλύτερος είναι και αριθμός ατόμων που μπορούν να χρησιμοποιήσουν ταυτόχρονα την σκάλα.
  • Πλατύσκαλο: Είναι το οριζόντιο επίπεδο, το οποίο παρεμβάλλεται ανάμεσα στα σκαλοπάτια και έχει μεγαλύτερη επιφάνεια από αυτά. Χρησιμεύει για ξεκούραση, για αλλαγή κατεύθυνσης (αν υπάρχουν περισσότεροι από ένας βραχίονες) ή μπορεί να βρίσκεται και στο τέλος της σκάλας (ως ένα μεγαλύτερο κεφαλόσκαλο)
  • Βραχίονες ή κλαδοι: Είναι μια ομάδα σκαλοπατιών που βρίσκονται ανάμεσα στα πλατύσκαλα.
  • Ουρανός: Είναι η κάτω επιφάνεια της σκάλας (όταν η σκάλα δεν είναι σε επίχωση).
  • Φανάρι: Είναι το κενό που δημιουργείται μεταξύ δύο βραχιόνων, όταν η σκάλα έχει σχήμα Π.
  • Κεφαλόσκαλο: Είναι το τελευταίο σκαλοπάτι της σκάλας και βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο με το επίπεδο του ορόφου, στον οποίο καταλήγει η σκάλα.
  • Κιγκλίδωμα ή κάγκελο: Είναι η κατασκευή που προστατεύει τις ανοιχτές πλευρές της σκάλας. Παρόλα αυτά σε σκάλες με μεγάλο πλάτος, μπορεί να τοποθετηθεί κιγκλίδωμα και στο μέσο της σκάλας, προκειμένου να βοηθάει τον χρήστη κατά την ανάβαση και κατάβαση.
  • Ύψος σκάλας: Είναι η υψομετρική διαφορά (κάθετη απόσταση) μεταξύ των δύο πατωμάτων που συνδέει η σκάλα.
  • Ελεύθερο ύψος: Η κάθετη απόσταση από ένα πάτημα μέχρι τον ουρανό στην ίδια θέση.
  • Ανάπτυγμα ή μήκος σκάλας: Ονομάζεται το άθροισμα των πατημάτων και των πλατύσκαλων (αν υπάρχουν) της σκάλας κάθε ορόφου.
  • Βαθμιδοφόρος: Είναι το κεκλιμένο στοιχείο πάνω στο οποίο στηρίζονται στα σκαλοπάτια.
  • Χειρολισθήρας: Ονομάζεται το ανώτερο στοιχείο του κιγκλιδώματος, το οποίο πιάνει ο χρήστης κατά την ανάβαση ή κατάβαση.
Violet Room traditional bedroom

Τα υφάσματα toile (τουάλ), ή καλύτερα τα υφάσματα toile-de-Jouy, πρωτοεμφανίστηκαν στη Γαλλία και έγιναν ιδιαίτερα δημοφιλή στους κύκλους της γαλλικής αριστοκρατίας. 

Aπό τη γαλλική αριστοκρατία, στις αποικίες του Νέου Κόσμου.

Το ύφασμα toile (τουάλ), ή για την ακρίβεια το ύφασμα toile de jouy, "ανακαλύφθηκε" σε ένα χωριό της βόρειας Γαλλίας, στο Jouy-en-Josa, στα τέλη του 18ου αιώνα. Η λεξη toile, σημαίνει "ρουχο" στα γαλλικά και το Jouy δηλώνει το χωριό από όπου ξεκίνησε η παραγωγή του υφάσματος αυτού.

Το 1760, ο Christophe-Philippe Oberkampf ίδρυσε στο Jouy-en-Josa το κλωστουφαντουργείο του και ξεκίνησε τυπώματα πάνω σε βαμβακερά υφάσματα. Άρχικά τα τυπώματα γίνονταν με ξύλινες 'σφραγιδες΄ και για αυτό τα μοτίβα είχαν σχετικά μικρό μέγεθος.

Τα υφάσματα toile έγιναν σύντομα πολύ δημοφιλή ανάμεσα στους κύκλους της γαλλικής αριστοκρατίας. Έτσι ο Λουδοβίκος ο XVI, ενθουσιασμένος από τις toile δημιουργίες απένειμε βασιλικό έπαινο στο δημιουργό των υφασμάτων αυτών, στον Oberkampf δηλαδή.

Στην Αμερική, το υφασμα αυτό ηταν άγνωστο, ώσπου το έφερε από την Αγγλία ο Βενιαμίν Φραγκλίνος, ώς δώρο για τη γυναίκα του. Η εξέλιξη αυτή είχε θετικές και αρνητικές επιπτώσεις για το μέλλον του υφάσματος. Από τη μία, διέδωσε το toile και το έκανε προσιτό σε περισσότερο κόσμο, από την άλλη όμως έγινε η αιτία για την παραγωγή φθηνότερων απομιμήσεων που τελικά "έκλεισαν" την επιχείρηση του Oberkampf (1840).

Γενικά το toile χρησιμοποιούνταν ως ύφασμα επιπλώσεων αλλά σύντομα τα μοτίβα μεταφέρθηκαν και στις ταπετσαρίες.

Θεματολογία:

Η θεματολογία των toile ηταν συνήθως εμπνευσμένη από τη ζωή στην εξοχή, από τη μυθολογία, από την καθημερινότητα των χωρικών, από τα βουκολικά τοπία, κλπ. Τα θέματα, σχεδόν πάντοτε απαπαριστούν μια ξέγνοιαστη και χαρούμενη ζωή.

Τα χρώματα:

Συνήθως, τα μοτίβα του Toile είχαν χρώμα μαύρο, κόκκινο και μπλέ και το φόντο ήταν λευκό ή κρεμώδες. Σπανιότερα, απαντώνται και άλλα χρώματα μοτίβων ενώ σήμερα υπάρχει πλήρης ελευθερία τόσο στο χρώμα των μοτίβων όσο και του φόντου.

πηγή στοιχείων: εδώ

Τελευταίες Απαντήσεις

Decosoup.com

Decobook.gr
© Copyright 2010 - DecoBook. All Rights Reserved