Γιώργος Ηλιάδης: Καλαποδιών αφηγήσεις…

Το καλαπόδι δίνει χώρο στη βιωματική αφήγηση του δημιουργού Γιώργου Ηλιάδη που επιζητά να αιχμαλωτίσει την ενέργεια του ξύλου, και παράλληλα την υπαρξιακή διάσταση του χρόνου.

Γράφει η Χρύσα Ξουβερούδη - Ιστορικός Τέχνης

Πριν από λίγο καιρό συστήσαμε το ζωγράφο Γιώργο Ηλιάδη ως έναν σύγχρονο δημιουργό, που ζει και εργάζεται στη Θεσσαλονίκη. Η τελευταία του εικαστική πρόταση γίνεται αφορμή για να προσεγγίσουμε για μία ακόμη φορά το μυστήριο της τέχνης, που συνεχώς ζητά να δραπετεύει από κατεστημένες αντιλήψεις και άνωθεν εξαγγελίες ειδημόνων, σχολών και τάσεων.

Στην προκειμένη περίπτωση η ζωγραφική, ενσαρκώνει την επιθυμία του καλλιτέχνη να ερμηνεύσει τον κόσμο, συντάσσοντας γραμμές και χρώματα, υποτάσσοντας το φώς, σκηνοθετώντας το πλήρες και το κενό στην προβολή της εικαστικής παράστασης. Ωστόσο, η συγκεκριμένη παράσταση εκτυλίσσεται σε ένα χώρο που ξεφεύγει από τα στερεότυπα και την παντοδυναμία του τελάρου για να περιοριστεί σε μια επιφάνεια που μέχρι τότε συνδεόταν με άλλη χρήση. Το καλαπόδι –ως όχημα στη συγκεκριμένη περίπτωση της εικαστικής έκφρασης- δίνει χώρο στη βιωματική αφήγηση του δημιουργού που επιζητά να αιχμαλωτίσει την ενέργεια ενός ζωντανού υλικού, του ξύλου, και παράλληλα την υπαρξιακή διάσταση του χρόνου, παντρεύοντας ατομική και συλλογική μνήμη.

Ήδη από τη δεκαετία του ’80, μέσα στη ρευστή ατμόσφαιρα του μεταμοντερνισμού, το zeitgeist –πνεύμα της εποχής- φαίνεται πως ευνοεί τη συγκεφαλαίωση, την αναδρομή στο παρελθόν. Μετά τη φρενήρη αναζήτηση του καινούριου από το μοντερνισμό, επιδιώκεται η επιστροφή, επιστροφή στη δεξαμενή του πολιτισμού, στη φύση, στην οικεία καθημερινότητα, σε όλα αυτά που με μανία αντιστρατεύτηκαν οι πρωτοπορίες. Από την άλλη η δισδιάστατη επιφάνεια που από την Αναγέννηση και μετά, καθόριζε το ζωγραφικό χώρο, ανοίγοντας κατά τον Alberti ένα παράθυρο στον κόσμο με όρους ψευδαισθητικούς, επιτείνοντας τη σχέση ανάμεσα στο res (πράγμα) και το πραγματικό, γνωρίζει κατά τον 20ο αιώνα μεγάλη αμφισβήτηση.

Μια νέα εικαστική πραγματικότητα προωθείται τώρα, για να εγγραφούν σε αυτή ο χώρος και ο χρόνος, βασικές ορίζουσες της ανθρώπινης εμπειρίας. Έτσι το καλαπόδι που ενέχει ως αντικείμενο και την τρίτη διάσταση, είναι περίοπτο και αναδεικνύει την πλαστική ποιότητα ανακαλώντας μνήμες από τη διαδικασία της αρχικής του κατασκευής, ενθαρρύνει εν τέλει την οικειότητα στη σχέση με το θεατή. Από την άλλη η πρόκληση λειτουργεί αμφίδρομα, αφού με την καμπυλότητα του, τον περιορισμένο χώρο ακόμα και την ίδια την ταυτότητά του, το καλαπόδι διεγείρει την έμπνευση αλλά απαιτεί και την πνευματική εγρήγορση του δημιουργού. Από αντικείμενο που λειτουργούσε αυτόνομα στο δικό του χωροχρόνο, διαδραματίζοντας το δικό του ρόλο και προβάλλοντας μια ειδική σχέση με τον άνθρωπο, ενδύεται τον εικαστικό μανδύα αποκαλύπτοντας οπτικές και απτικές αξίες.

Με βάση τα παραπάνω, το μοντερνιστικό λεξιλόγιο εξακολουθεί να συντηρεί την επικαιρότητά του. Ο μεταμοντέρνος καλλιτέχνης δεν αγνοεί τη μοντερνιστική ηχώ αλλά την αντιλαμβάνεται μέσα από ένα διαφορετικό πρίσμα, στην ώριμη διατύπωσή της κι όχι στην επαναστατική γέννηση της. Στον απόηχο της εύστοχης παρατήρησης του August Strindberg ότι «πάνω σε ένα λεπτό στρώμα πραγματικότητας η φαντασία υφαίνει καινούρια σχέδια», ο Ηλιάδης αφηγείται ιστορίες που συγκινούν πρώτα τον ίδιο και μπορούν εύκολα να διαβαστούν από το θεατή· κι άλλοτε απευθύνεται σε πιο υποψιασμένους κι ενεργούς δέκτες που θα θελήσουν να ερμηνεύσουν έναν κόσμο προσωπικό και απόκρυφο, έναν κόσμο που υπέρκειται τους πραγματικότητας. Τα σύμβολα νοηματοδοτούνται από το δημιουργό τους, ο οποίος τεχνηέντως χρησιμοποιεί την ιδιαιτερότητα της εικαστικής επιφάνειας για να παρακινήσει το μυημένο σε μια πιο ενδελεχή προσέγγιση του έργου και υποκινεί το διάλογο με τον ίδιο αλλά και με το έργο τέχνης.

Η γραμμή πάλλεται ακολουθώντας την καμπύλη της επιφάνειας, ενώ το χρώμα και η υφή συνεργάζονται για να υποστηρίξουν τη φόρμα. Το χρώμα βαθαίνει για να ενισχύσει την υπαρξιακή εμμονή του χρόνου, η υφή προκαλεί την αφή και η φόρμα εναργής και μεστή, ενεργοποιεί με τη συνδρομή του φωτός, τη σύνθεση. Παρατακτική κυρίως η σύνθεση, αξιοποιεί τον οριζόντιο άξονα ενισχύοντας το χαρακτήρα τους αφήγησης, μέσα από τη συνομιλία πλήρους και κενού. Αφήνοντας έντεχνα το κενό να οδηγήσει το μάτι και τη φαντασία στο άπειρο, η παράσταση ορίζεται από το αντικείμενο αλλά και το ξεπερνά, συγκαλύπτει και αποκαλύπτει την εικαστική επιφάνεια. Άλλες φορές πάλι η σύνδεση με τον αρχικό προορισμό είναι άμεση και με εικαστικό καθοδηγητή το trompe l’oeil, ο δημιουργός ξεγελά το μάτι αξιοποιώντας σκασίματα του ξύλου για να πείσει πως πρόκειται για πραγματική φθορά σε παπούτσι. Αυτό που τον απασχολεί γενικότερα στην εικαστική του διαδρομή επανέρχεται με την ίδια δυναμική και στο σύνολο της τελευταίας του δουλειάς, ο ρεαλισμός και η υπέρβασή του.

Ο νόστος, η επιστροφή σε μια πατρίδα προσωπική, με αλιευμένα οράματα, εικόνες και ίχνη από την παρακαταθήκη της μνήμης του ενός αλλά και των πολλών, γονιμοποιεί το έργο του Ηλιάδη. Είτε ως αυτόνομο αντικείμενο, είτε ως συμπρωταγωνιστής σε μια νέα εικαστική πρόταση –οι λάμπες αποτελούν μια ξεχωριστή ομάδα στην τελευταία του δουλειά- τα καλαπόδια, ανανεώνουν τη σχέση τους με το σύγχρονο άνθρωπο και γίνονται πρεσβευτές μιας πληγωμένης αλλά όχι χαμένης αθωότητας.

Ευχαριστούμε το δημιουργό για την παραχώρηση του φωτογραφικού υλικού

Σχετικά Άρθρα

  • Οι "οικειοθελώς αυτόχειρες" της Κέλλυς Δημοπούλου Οι "οικειοθελώς αυτόχειρες" της Κέλλυς Δημοπούλου

    Μια σειρά εικαστικών έργων εμπνευσμένη από τις κούκλες των μάγιας..... αλλά κυρίως από την απόφαση τους να μη διώχνουν πλέον τις σκοτούρες μακριά.

    Η Κέλλυ Δημοπούλου εργάζεται στο χώρο του βιβλίου για περισσότερα από 10 χρόνια πια. Στο ελεύθερο χρόνο της ζωγραφίζει [όπου βρει…] και κάνει κατασκευές.

    Η ιδέα για την έκθεση "Οικειοθελώς αυτόχειρες" γεννήθηκε πριν από κάποια χρόνια όταν αγόρασε ένα σακουλάκι με πέντε κουκλίτσες των Μάγιας, αυτές που βάζεις κάτω από το μαξιλάρι σου και διώχνουν τις σκοτούρες σου μακριά.

    Πέρσι το καλοκαίρι στην Τήλο μάζεψε και τα υλικά της: 4 πλαίσια και 2 πόρτες από κυψέλια.

    Αυτά αποφάσισε να τα παντρέψει και έτσι προέκυψε η έκθεση Οικειοθελώς αυτόχειρες.

    Η βασική ιδέα είναι ότι οι κούκλες των Μάγιας δε θέλουν να διώχνουν πια τις σκοτούρες μας μακριά και κρεμιούνται σε μια ένδειξη διαμαρτυρίας.

    Η έκθεση αποτελούνταν από 6 έργα με τίτλους όπως Κρέμασμα μετά μουσικής, Χρονικό ενός προαναγγελθέντος κρεμάσματος, κοκ.

    Ήδη, ετοιμάζει τη δεύτερη έκθεσή της: κολάζ επηρεασμένα από στίχους αγαπημένων ποιητών.

    Φωτογραφίες: Άγγελος Γιωτόπουλος

    επικοινωνία: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

  • Σταύρος Κάτσαρης: Η τέχνη της ανθοδετικής Σταύρος Κάτσαρης: Η τέχνη της ανθοδετικής

    Η ανθοδετική σύμφωνα με τον Στάυρο Κάτσαρη είναι μια τέχνη που κρατάει λίγο και ύστερα φθείρεται.... Αυτό που μένει όμως είναι τα συναισθήματα, το χαμόγελο, η εμπειρία που χαρίζει απλόχερα ένα μπουκέτο από λουλούδια.

    Ο Στάυρος Κάτσαρης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1978. Σπούδασε την τέχνη της ανθοδετικής στο floral design institute (1998), έκανε διάφορα σεμινάρια στην Ελλάδα, στην Ιταλία και στην Ολλανδία καθώς και Master class πάνω στο αντικείμενο (2004). Σε μικρή ηλικία, αποφάσισε να ασχοληθεί με τον κόσμο των λουλουδιών και εκτότε δεν σταμάτησε καθόλου να ασχολείται με την τέχνη της ανθοδετικής. Διατηρεί ένα πρότυπο κατάστημα floral design στον Πειραιά, ένα φυτώριο ιταλικών προδιαγραφών αλλά και συνεργάζεται με άλλους επαγγελματίες στο χώρο του design και της οργάνωσης εκδηλώσεων.

    Ζητήσαμε από τον Σταύρο Κάτσαρη μια συνέντευξη ή με άλλα λόγια του ζητήσαμε να μας ταξιδέψει , έστω και για λίγο, στον κόσμο των χρωμάτων και των αρωμάτων των άνθεων και των φυτών.

    Η συνέντευξη:

    dB: Τι ακριβώς είναι το floral design;

    ΣΚ: "Η τέχνη δεν αναπαραγάγει το ορατό, αλλά κάνει ορατό κάτι που μέχρι τώρα δεν ήταν[...] Παλιότερα απεικόνιζε κανείς πράγματα που μπορούσε να δει στη γη,πράγματα που τα έβλεπε ή είχε δει και τον ευχαριστούσαν. Τώρα αποτυπώνεται η πραγματικότητα των ορατών αντικειμένων, αλλά επιπλέον εκφράζεται η πίστη οτι το ορατό σε σχέση με το σύμπαν δεν είναι ένα μεμονωμένο δείγμα και οτι άλλες αλήθειες παραμένουν στην πλειονότητα τους λανθάνουσες." Paul Klee, Τα πιστεύω ενός δημιουργού, 1920

    Κινούμε όλα αυτά τα χρόνια με τα παραπάνω λόγια όσον αφορά την ανθοδετική τέχνη. Τα τελευταία χρόνια το design έχει μπει στη ζωη μας (μιλώ για την Ελλάδα) και ήταν απαραίτητο και για μας να εξελιχθούμε. Υπήρχε πάντα υπερπροσφορά ανθοπωλείων. To floral design όμως απουσίαζε ή τουλάχιστον δεν συνηθιζόταν ιδιαίτερα. Εδώ και μερικά χρόνια τα πράγματα είναι κάπως καλύτερα.

    Αυτό που μπορεί κανείς να δει σε ένα κατάστημα floral design είναι το ίδιο φυτό ή τα ίδια λουλούδια μέσα από διαφορετικό πρίσμα διακόσμησης.

    Πιο συγκεκριμένα θα έλεγα πως το floral design αντιπροσωπεύει το ψυχισμό, τον σχεδιασμό αλλά και την αισθητική τόσο του δημιουργού όσο και του καταναλωτή. Είναι μια αμφίδρομη σχέση που έχει απαραίτητα ανάγκη και τους δύο.

    dB: Υπάρχουν κάποια στυλ ή διαφορετικές «σχολές» που αφορούν την τέχνη αυτή; Ποιο είναι το δικό σας προσωπικό ύφος;

    ΣΚ: Υπάρχουν αρκετά ρεύματα και τάσεις που έχουν επικρατήσει διεθνώς. Αν θέλαμε όμως να τα ξεχωρίσουμε κατά κάποιο τρόπο θα έλεγα πως είναι η Ευρωπαική ανθοδετική τέχνη, η Αμερικάνικη (που είναι περισσότερο floral και λιγότερο design) και η Ικεμπάνα που ανήκει στην Ανατολική φιλοσοφία. Αυτές οι 3 είναι οι κυριότερες σχολές.

    Τώρα ρεύματα υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν πολλά που αλληλοσυμπληρώνουν, πολλές φορές συναντιούνται και τελικά διαμορφώνουν την ανθοδετική τέχνη στο σύνολο της.

    Σε οτι αφορά εμένα προέρχομαι από Ευρωπαική σχολή και νοοτροπία και το προσωπικό μου ύφος κινείται στα ορια του μεταμοντέρνου και του πειραματικού. Είναι αυτό που εγώ χαριτολογώντας αποκαλώ Υπερμοντερνισμό, την ένωση δήλαδη δυο ρευμάτων που πέρασαν και τελικά ταυτίστηκαν σε ένα, του μεταμοντερνισμού και του υπερρεαλισμού.

    dB: Τι σας συγκινεί στην ενασχόληση αυτή και πως αποφασίσατε να ασχοληθείτε με το συγκεκριμένο αντικείμενο;

    ΣΚ: Τα συναισθήματα που προκαλούν οι συνθέσεις μου είναι η πρώτη μου επιδίωξη. Θέλω να προκαλώ,να χαρίζω χαμόγελα, να μαλακώνω την λύπη και γενικά μέσα από την δουλειά μου να κάνω τους ανθρώπους να νιώθουν. Μου αρέσει πολύ να συνεργάζομαι,να κουβεντιάζω να αναζητώ.

    Πίστευω πια στους ανθρώπους που έχουν διάθεση, που έχουν αυτιά ανοιχτά και καρδιές γεμάτες. Που είναι έτοιμες να συνταξιδέψουν μαζί μου στο ταξίδι ή να με παρασύρουν στους δικούς τους κόσμους και να μου μεταδώσουν καινούριες εμπειρίες!

    Κάθε έργο μου είναι ένα καράβι που μόλις φύγει από τα χέρια μου ελπίζω πως θα ταξιδέψει όσο πιο μακριά μπορεί να φανταστεί ανθρώπινος νους! Σήμερα βρίσκομαι σε ένα σημείο που κάθετι που θα δω μπορεί να μου γεννήσει μια ιδέα για την επόμενη δουλειά! Ενδιαφέρομαι να εκφράσω όσο πιο καθαρά τις σκέψεις μου, τους προβληματισμούς μου και να αγγίξω όσους περισσότερους ανθρώπους μπορώ.

    Τώρα όσον αφορά την απόφασή μου να ασχολήθώ με την συγκεκριμένη τέχνη προέκυψε εξαιτίας της οικογενειακής επιχείρησης αλλά με έναν μάλλον ιδιαίτερο τρόπο: Πιτσιρίκος γύρω στα 14 μια Κυριακή μεσημέρι είμαι στριμωγμένος απο τους γονείς μου στο ανθοπωλείο. Γκρίνιαζα και μουρμούραγα και πάλι την ώρα και τη στιγμή μια και αυτό μου στερούσε την ευκαιρία για παιχνίδι. Ξαφνικά μπαίνει μέσα στο μαγαζί μια πανέμορφη κοπέλα γύρω στα 20. Μου ζήτησε να της φτιάξω ένα μπουκέτο από λουλούδια. Αφου διάλεξε τα λουλούδια άρχισα να φτιάχνω το μπουκέτο. Οχι ότι ήξερα άλλα έπαιρνα πόζα τάχα μου τάχα μου ότι είμαι μεγάλος ανθοδέτης. Εκείνη έκπληκτη! Με κοίταζε λες και ήμουν Θεος! Για μένα ήταν πολύ πρωτόγνωρη εμπειρία! Αυτό ήταν! Είχα αποφασίσει πως το μέλλον μου ήταν στην ανθοδετική.

    Όταν ο πατέρας μου γύρισε το απόγευμα του ανακοίνωσα πως είχα αποφασίσει πως θα άρχιζα το μεγάλο ταξίδι στο κόσμο της ανθοδετικής. Ένα ταξίδι που κρατάει μέχρι σήμερα!

    dB: Τα υλικά και εργαλεία του ζωγράφου είναι τα πινέλα του, τα χρώματα του κλπ. Όμως, ποιά είναι τα εργαλεία και υλικά του καλλιτέχνη της ανθοδετικής;

    ΣΚ: Τα εργαλεία δεν νομίζω οτι έχουν και ιδιαίτερη σημασία για τον κόσμο που διαβάζει αυτές τις γραμμές. Τα υλικά είναι ίδια με αυτά του ζωγράφου και του φωτογράφου.

    Όπως θα παρατηρήσατε θεωρώ και νομίζω όχι άδικα πως η ανθδετική είναι τέχνη και μάλιστα η πλέον αδικημένη, γιατί είναι η μόνη τέχνη που δεν αντέχει στο χρόνο, φθείρεται.Διατηρείται μόνο μέσα από μιάν άλλη τέχνη, αυτή της φωτογραφίας.

    Οι εικόνες λοιπόν αποτελούν για μας πρωτη ύλη, η φύση που με τις συνεχείς εναλλαγές της μας χαρίζει συνεχώς ιδέες και ερεθίσματα καθώς καιι ο δικός σας χώρος της αρχιτεκτονικής και βέβαια η μεγάλη οικογένεια του design με την οποία έχουμε επιλεκτικές συγγένειες.

    dB: Έχετε κάποια «αγαπημένα» άνθη, κάποια αγαπημένα χρώματα, υλικά, φυτά, κλπ.

    ΣΚ: Λατρεύω τα εξωτικά λουλούδια και τις έντονες αντιθέσεις. Τώρα τελευταία προσπαθώ να δημιουργήσω minimal creations με πειραματικό χαρακτήρα.

    Αγαπημένο μου χρώμα είναι το πορτοκαλί, αγαπημένο μου άνθος είναι η στρελίτζια, αγαπημένο φυτό είναι το ανθούριο και από υλικά μου αρέσει πολύ το plexil glass, το inox αλλά και κορμοί ξύλων που μαζεύω από τη φύση.

    dB: Πως μπορεί να σπουδάσει κανείς την τέχνη του floral design; Υπάρχει κάποια σχολή στην Ελλάδα που να πλησιάζει στο αντικείμενο αυτό;

    ΣΚ: Δυστυχώς στην Ελλάδα δεν υπάρχει κάποια σχολή που να μπορεί κανείς να σπουδάσει. Μόνο στο εξωτερικό υπάρχουν σχολές ανθοδετικής που βοηθούν πολύ κάποιον που ενδιαφέρεται να προσεγγίσει την τέχνη μας.

    Σύντομο βιογραφικό:

    Floral Design Institute το 1998.

    Σεμινάρια στην Ελλάδα,στην Ιταλία και στην Ολλανδία.

    Σεμινάρια κηποτεχνίας στο κτήμα Συγγρού.

    Master class το 2004

    2001: Σχεδιασμός και ολοκληρωση του κήπου 1 στρέμματος του Γηροκομείου Πειραιώς

    2010: Δημιουργία του πρότυπου καταστήματος floral design στον Πειραιά.

    Δημιουργία φυτωρίου με ιταλικές προδιαγραφές οπού μπορεί κανείς να αγοράσει οτι χρειαστεί για το μπαλκόνι και το κήπο του.

    Συμμετοχή στην δημιουργία μιας εταιρίας που θα ασχοληθεί με το design καθώς και τη διοργάνωση εκδηλώσεων και ακούει στο όνομα Glamrock.

    Ιστοσελίδες:

    www.tropik-anna.gr ( το site του floral design που είναι μια προσομείωση του καταστήματος)

    www.flowers365.gr (ενα ηλεκτρονικό παραδοσιακό ανθοπωλείο που μπορεί κανείς να στείλει τις αγαπημένες του συνθέσεις 24ωρες το 24ωρο 365 ημέρες το χρόνο)

  • Καραβάκια από ξύλο και ανακυκλώσιμα υλικά Καραβάκια από ξύλο και ανακυκλώσιμα υλικά

    Από τη Γλυκερία Λάμπρου.

    Η Γλυκερία Λάμπρου από μικρή αγαπούσε τη θάλασσα και τα ταξίδια. Στην ηλικία των 50, της προέκυψε η ενασχόληση με τη χειροτεχνεία. Έτσι διάφορες εικόνες, εμπειρίες, βιώματα και αναζητήσεις μισού αιώνα ζωής, άρχισαν να μετουσιώνονται σε ταξιδιάρικα πλεούμενα της ψυχής και του νου, με πλοηγό τη φαντασία.

    Τα χειροποίητα καραβάκια δημιουργήθηκαν από φυσικά υλικά, με ξύλα σμιλευμένα από την αρμύρα της θάλασσας, αλλά και με μεράκι από το ανθρώπινο χέρι. Εκτός από το ξύλο, έχουν χρησιμοποιηθεί και άλλα υλικά ή αντικείμενα, ως επί το πλείστον ανακυκλώσιμα, όπως μεταλλικά καρφιά, σκοινιά, παλιά εξαρτήματα, κλπ.

    Το κάθε χειροποίητο καράβι, μικρό ή μεγάλο, αποτελεί μια μοναδική και ανεπανάληπτη κατασκευή, που περιμένει την αύρα σας για να μπορέσει να σηκώσει πανιά και να σας ταξιδέψει.

    Η Γλυκερία Λάμπρου γεννήθηκε στα Γιάννενα το 1961. Σπούδασε γαλλική φιλολογία στο πανεπιστήμιο Αθηνών. Για πολλά χρόνια έζησε στο Ρέθυμνο της Κρήτης. Τα υλικά που χρησιμοποιεί είναι φυσικά και ως επί το πλείστον ανακυκλώσιμα. Το όνειρο της είναι να ταξιδέψει με τα πλεούμενα της στα πέρατα της γης.

    Εκθέσεις

    1η : Μάρτιος 2011 αστική σχολή Κατερίνης

    2η : Δεκέμβριος 2011 πολιτιστικό κέντρο Κατερίνης

    e-mail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

    τηλέφωνο: 6988997700

Τελευταίες Απαντήσεις

Decosoup.com

Decobook.gr
© Copyright 2010 - DecoBook. All Rights Reserved