Μέχρι τον 19ο αιώνα τα περισσότερα κτίρια κατασκευάζονταν από τοπικά υλικά, δηλαδή από υλικά που υπήρχαν σε αφθονία στην περιοχή του έργου. Έτσι στις περιοχές όπου υπήρχε άφθονη δασική ξυλεία, ο σκελετός των σπιτιών γίνονταν από ξύλο, στις περιοχές όπου υπήρχαν διαθέσιμες πέτρες, αυτές χρησιμοποιούνταν για την τοιχοποιία κτλ. Ωστόσο, τα σημαντικά κτίρια, όπως οι ναοί, τα δημόσια κτίρια, τα παλάτια κτλ, έπρεπε να συμβολίζουν τη δύναμη και τον πλούτο του ατόμου ή της ομάδας που χρηματοδοτούσε την κατασκευή και για αυτό το λόγο οι απαιτήσεις στα υλικά ήταν υψηλότερες. Συχνά, εισάγονταν ακριβά και σπάνια υλικά, όπως για παράδειγμα το μάρμαρο.
Μετά τον 19ο αιώνα, και ειδικά μετά την βιομηχανική επανάσταση, οι κατασκευαστικές μέθοδοι των υλικών βελτιώθηκαν σημαντικά, αλλά και οι μεταφορές αγαθών άρχισαν να γίνονται συχνότερες και ευκολότερες. Για αυτό το λόγο, η επιλογή των δομικών υλικών άρχισε να γίνεται με κριτήρια που δεν αφορούσαν αποκλειστικά την τοπική διαθεσιμότητα αλλά την αισθητική, τα πλαονεκτήματα των υλικών, το κόστος κτλ.
Ωστόσο, η ανάπτυξη των βιομηχανικών μεθόδων, η αύξηση της ενέργειας για μεταφορές προϊόντων και η αλόγιστη εξόρυξη φυσικών υλικών δημιούργησε σημαντικά προβλήματα. Έτσι τα τελευταία χρόνια γίνεται λόγος, όλο και περισσότερο για τα πράσινα υλικά και το βιώσιμο σχεδιασμό. Γενικά, ο όρος «πράσινα υλικά» περιγράφει υλικά που μπορεί να προέρχονται από ανανεώσιμες πηγές ή να αποτελούν προϊόντα ανακύκλωσης, που δεν καταναλώνουν μεγάλη ενέργεια για την παραγωγή και μεταφορά τους, που χρησιμοποιούν ανακυκλώσιμες συσκευασίες, που δεν απαιτούν συχνή συντήρηση, που δεν χρησιμοποιούν βλαβερά για το περιβάλλον υλικά, κτλ.
Όσον αφορά στην επανάχρηση και στην ανακύκλωση, αποτελεί μια πρακτική που κερδίζει ολοένα και περισσότερο έδαφος, τόσο στα δομικά υλικά όσο και στα έπιπλα και στα κουφώματα. Για παράδειγμα, τα κεραμίδια ενός σπιτιού που κατεδαφίζεται ή ακόμη και α κουφώματα, εφόσον βρίσκονται σε καλή κατάσταση μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε μια νέα κατοικία. Επίσης, υλικά όπως το αλουμίνιο, ο χάλυβας και το γυαλί μπορούν να ανακυκλωθούν πλήρως, να γίνουν δηλαδή πρώτες ύλες για την κατασκευή νέων υλικών.
Τα βιοδιασπώμενα υλικά, δηλαδή τα υλικά που απορρίπτονται στο περιβάλλον, αποτελούν μια ακόμη τεχνολογική εφαρμογή που έχει αναπτυχτεί προς όφελος του περιβάλλοντος. Τα υλικά αυτά αφορούν για παράδειγμα στις συσκευασίες όπως χαρτόκουτα και πλαστικές σακούλες. Τέλος σημαντικό είναι και το φαινόμενο των άρρωστων κτιρίων που προκαλεί στους ενοίκους εμφανή ή λιγότερο εμφανή προβλήματα όπως πονοκεφάλους, αλλεργίες, δυσκολίες στη συγκέντρωση κτλ. Για το φαινόμενο αυτό, υπεύθυνα είναι συνήθως τα υλικά που παράγουν πτητικά αέρια ή σωματίδια όπως οι βαφές, τα βερνίκια, οι μοκέτες, τα συνθετικά υφάσματα, οι κόλλες κτλ. Ωστόσο, οι κατασκευαστές προσπαθούν να βελτιώνουν συνεχώς τα προϊόντα τους ενώ ήδη υπάρχουν στην αγορά μια μεγάλη ποικιλία προϊόντων με μειωμένα ποσοστά πτητικών αερίων (Low VOC).
Τέλος οι σχεδιαστές και οι διακοσμητές πρέπει να αποφεύγουν να χρησιμοποιούν αλόγιστα, εκείνα τα φυσικά υλικά που βρίσκονται σε έλλειψη ή που η εξόρυξή τους δημιουργεί μεγάλα περιβαλλοντικά προβλήματα. Ένα παράδειγμα είναι η τροπική ξυλεία, η ζήτηση της οποίας οδηγεί σε αποψίλωση των τροπικών δασών. Αν λοιπόν, σκοπεύετε να προβείτε σε ανακαίνιση σπιτιού θα πρέπει να σκεφτείτε σοβαρά τον περιβαλλοντικό παράγοντα που δεν αφορά μόνο στην προστασία του περιβάλλοντος αλλά και στη δημιουργίας ενός υγιούς εσωτερικού περιβάλλοντος. Για αυτό ζητήστε από την εταιρεία που θα αναλάβει την ανακαίνιση, λεπτομερή περιγραφή της ποιότητας των υλικών που θα κατασκευαστούν. Για προσφορά ανακαίνισης διαμερίσματος, αλλά και για ιδέες ανακαίνισης και διακόσμησης επισκεφτείτε την ιστοσελίδα της κατασκευαστικής εταιρείας του Ιωάννη Φούσκα.
