Εκπληκτικές παρεμβάσεις στο αστικό τοπίο με τις καταπληκτικές τοιχογραφίες του Eric Grohe !!

"Κάθε έργο είναι μια μεγάλη περιπέτεια, αν το πάθος για το έργο και η έμπνευση είναι οι οδηγοί σας."
Eric Grohe, απόσπασμα από διάλεξη στο Columbus College of Art & Design

Ο Eric Grohe είναι ένας καλλιτέχνης που μεταμορφώνει συνηθισμένους σχεδόν αδιάφορους τοίχους κτιρίων σε εμπνευσμένα έργα τέχνης απίστευτης ομορφιάς ή αρχιτεκτονικές προσόψεις, που με την προοπτική τους δημιουργούν χωρικές οφθαλμαπάτες.

Σε συνεργασία με αρχιτέκτονες, σχεδιαστές, καλλιτεχνικές επιτροπές, εκπροσώπους των δήμων, ο Eric Grohe δημιουργεί τις αριστουργηματικές τοιχοποιίες του, που μεταμορφώνουν το κοινόχρηστο περιβάλλον, καθώς ο ίδιος πιστεύει ότι το έργο του πρέπει να προκαλεί και να εμπνέει το θεατή και όχι απλά να κοσμεί, αλλά να ενσωματώνεται στο αρχιτεκτονικό περιβάλλον του.

Καθώς οι γιγάντιες τοιχογραφίες του δημιουργούνται δημόσια και η διαδικασία αυτή διαρκεί αρκετούς μήνες, η κοινότητα έχει τη μοναδική ευκαιρία να παρακολουθεί τη σταδιακή δημιουργία ενός έργου τέχνης.

Κατά τη διάρκεια της 43χρονης καριέρας του, η δουλειά του Eric Grohe τιμήθηκε με πολλά βραβεία, ενώ έχει προβληθεί σε αναρίθμητα περιοδικά και μέσα ενημέρωσης.

Έχοντας δουλέψει με το τμήμα αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Cambridge, εικονογραφώντας τις ανασκαφές στη Γαλλία, το Ισραήλ, την Αγγλία, αλλά και στην Ελλάδα, ο κ. Grohe εξέφρασε την ελπίδα να δημιουργήσει μια τοιχογραφία στη χώρα μας, όπως η κ. Kathy Grohe μας ανέφερε σε επικοινωνία μας.

Αποτελεί και δική μας ευχή και επιθυμία να υπάρχει στην Ελλάδα μια αριστουργηματική τοιχογραφία από τον Eric Grohe, για τη δική μας, αλλά και τις επόμενες γενιές!

Ευχαριστούμε τον κ. Eric Grohe και την κ. Kathy Grohe για την ευγενική παραχώρηση του φωτογραφικού υλικού.

Περισσότερες λεπτομέρειες για τον Eric Grohe και τη δουλειά του στο site του: www.ericgrohemurals.com

Για λειτουργικότητα και καλή εκμετάλλευση του χώρου, τα εντοιχισμένα έπιπλα είναι η κατάλληλη επιλογή

γράφει η Χρύσα Ξουβερούδη
Ιστορικός Τέχνης
Ζωγραφική – Αρχιτεκτονική, Βίοι παράλληλοι: η περίπτωση του Γιάννη Μόραλη

Είναι γνωστό πως η αφετηρία στη δημιουργία ενός κτιρίου είναι μια ιδέα που γεννιέται στο μυαλό ενός αρχιτέκτονα και ενσαρκώνεται σχεδιαστικά στο χαρτί. Ο αρχιτέκτονας για να προωθήσει την ιδέα του συχνά καταφεύγει στο χώρο της ζωγραφικής ανακαλύπτοντας τη δυναμική του χρώματος και δεν είναι λίγες φορές που το εικαστικό έργο συναγωνίζεται την αρχιτεκτονική κατασκευή. Είναι σύνηθες, λοιπόν, σε μία έκθεση αρχιτεκτονικής να πρωταγωνιστεί το σχέδιο ή και η ζωγραφική με χρώμα και πολλοί από τους stararchitects του 20ου αιώνα αλλά και Έλληνες αρχιτέκτονες θα μπορούσαν να διακριθούν για το ζωγραφικό τους έργο.

πηγή: www.dimitriathess.gr

Η περίπτωση του Πικιώνη είναι χαρακτηριστική και η έκθεση στο Μουσείο Μπενάκη στην Πειραιώς, αποκάλυψε το ζωγραφικό του ταλέντο αλλά υπογράμμισε και τη συγγένεια της ζωγραφικής με την αρχιτεκτονική. Ενώ αυτή η σχέση είναι σχεδόν αυτονόητη, η αντίστροφη πορεία από τη ζωγραφική στην αρχιτεκτονική είναι σπανιότερη και θα τη φωτίσουμε με αφορμή την έκθεση του Γιάννη Μόραλη στο Μουσείο Μπενάκη στην Κουμπάρη.

πηγή: www.eikastikon.gr

Ο Γιάννης Μόραλης (1916-2009), γνήσιος εκφραστής των ιδεών που κατέθεσε στην τράπεζα της ελληνικής τέχνης η γενιά του ’30, πειραματίστηκε σχεδόν με όλα είδη της τέχνης προσπαθώντας να προσδιορίσει την ελληνική ταυτότητα με διεθνείς όρους. Μαθητής του Κ. Παρθένη και του Ο. Αργυρού στη ζωγραφική και του Γ. Κεφαλληνού στη χαρακτική, συμπλήρωσε τις σπουδές του στην Ακαδημία της Ρώμης, όπου παρακολούθησε μαθήματα ψηφοθέτησης και στο Παρίσι όπου ασχολήθηκε με την τεχνική της νωπογραφίας.

πηγή: www.eikastikon.gr

Πολύπλευρο ταλέντο, αξιοποίησε τη μαθητεία του στις διάφορες τεχνικές, στην εικαστική προβολή ποικίλων υλικών. Ο διακαής πειραματισμός τον ώθησε σε διαδοχικά περάσματα από διάφορα εικαστικά είδη με αξιοπρόσεκτη μορφολογική συνέπεια. Έτσι μοιραία, χωρίς ακαδημαϊκό υπόβαθρο και έφεση στα μαθηματικά ή τη γεωμετρία, φλέρταρε και με την αρχιτεκτονική και προώθησε παρεμβάσεις σε πάνω από τριάντα κτίρια ενώ κατέθεσε 120 σχέδια και προσχέδια.

Απρόθυμος να αναγνωρίσει στη δημιουργία του τη χρηματιστηριακή της δυναμική, χαρίζει στο Μουσείο Μπενάκη το σύνολο του έργου του που αφορά τις αρχιτεκτονικές παρεμβάσεις και παρουσιάζεται σήμερα. Ανάλογη ήταν η στάση του και με τα πρώιμα ζωγραφικά του έργα που αποφάσισε να τα δωρίσει στην Εθνική Πινακοθήκη παρά την επίμονη ζήτηση για πώληση σε ιδιαίτερα υψηλές τιμές. Η συμπόρευση του ήθους με το ταλέντο αναδεικνύει το δάσκαλο που δεν περιορίζεται στο ρόλο του στην ΑΣΚΤ, αλλά επιδιώκει να διευρύνει τον κύκλο των μαθητών του, συμπεριλαμβάνοντας τον καθένα από μας στην εικαστική μύηση.

πηγή: www.flickr.com

Η περιπέτεια στον κόσμο της αρχιτεκτονικής ξεκινά για τον Μόραλη με τη διαμόρφωση των προσόψεων του ξενοδοχείου Hilton στην Αθήνα. Το πρώτο δείγμα μιας «αρχιτεκτονικής γοήτρου» που φιλοδοξεί να εισάγει την Αθήνα στο χάρτη του πολυτελούς τουρισμού, βασίζεται στα σχέδια των Εμμανουήλ Βουρέκα , Προκόπη Βασιλειάδη και Σπύρου Στάικου.

Παρά τον επιθετικό όγκο του που αντιδρά στην οριζόντια διάταξη των υπόλοιπων κτιρίων, διαταράσσοντας την απόλυτη πειθαρχία του αστικού ιστού, η καμπύλη που επιλέχθηκε ως λύση στο δύσκολο οικόπεδο, ευνοεί την κίνηση και εντείνει το ρυθμό. Στην αισθητική αναβάθμιση του κτιρίου, που τυπολογικά ανήκει σε μια διεθνώς καθορισμένη κατηγορία πολυτελών ξενοδοχείων, συμβάλλει αναμφισβήτητα η πρόταση του Μόραλη. Το πεντελικό μάρμαρο που από την αρχαιότητα πρωταγωνιστεί σε αρχιτεκτονική και γλυπτική, υποστηρίζει και μια σύγχρονη εικαστική πρόταση με επιρροές από τον Le Corbusier και έμφαση στην οριζοντιότητα και τη χρήση του κάναβου.

πηγή: www.flickr.com

Ο καλλιτέχνης κατανοώντας τον χαρακτήρα και τη ρυθμολογία του κτιρίου, ακολουθεί όπως ο ίδιος ομολογεί την αίσθηση του. Η αίσθηση του όγκου, των διαστημάτων, του πλήρους και του κενού, του απέριττου και του γραμμικού επικυρώνεται από το δημιουργό.

Η γεωμετρική αντίληψη του χώρου και των μορφών είναι ένα στοιχείο που ειδικότερα ο Μόραλης, αλλά και γενικότερα οι καλλιτέχνες της γενιάς του, προωθούν. Με βαθιά επίγνωση της μοντερνιστικής προσέγγισης που ευνοεί την καθαρή, αυστηρή οργάνωση του χώρου χωρίς κοσμητικές φλυαρίες, ο δημιουργός ανακαλεί αρχαιοελληνικές μνήμες για να επισφραγίσει την ελληνικότητα της πρότασης του. Ο γεωμετρικός αμφορέας από το Διμήνι, οι αρχαϊκές λήκυθοι δίνουν την αφορμή για την εικαστική πραγμάτευση. Η διαφορά τώρα είναι πως ο καλλιτέχνης επιλέγει αυτή τη λύση όχι από αδυναμία έκφρασης αλλά από συνειδητό προσανατολισμό σε μια δωρική διατύπωση που δε θα απειλεί αλλά θα προωθεί την καθαρή γραμμή του κτιρίου.

Αποκηρύσσει το χρώμα και το κεραμικό, γιατί μια τέτοια λύση θα παρέπεμπε στη Μεσοποταμία, θυμίζοντας την πύλη της Βαβυλώνας, ενώ ο ίδιος θέλει να υπογραμμίσει τη σχέση του κτιρίου με την ιστορία της πόλης. Ανανεώνει τα σύμβολα και τους πρωταγωνιστές, δημιουργώντας ένα αφαιρετικό σκηνικό με πρωταγωνίστρια την Αθηνά που δέχεται τις προσφορές των παρθένων. Με μοντέρνα γλυφίδα ο Μόραλης ξαναγράφει την ιστορία των Παναθηναίων στο λευκό μάρμαρο, με τις αυλητρίδες και τις κανηφόρες να διαδίδουν το μήνυμα της διασκέδασης και της φιλοξενίας.

Η δημιουργία του Μόραλη διαπνέεται από τις αρχές ενός ελληνοκεντρικού μοντερνισμού που ξεκινά από τη βυζαντινή αυστηρότητα για να καταλήξει στη δωρική λιτότητα και τη σαφή οργάνωση του χώρου. Στα περισσότερα έργα χωρίς να αντιγράφει δουλικά μοτίβα, ανακαλεί μνήμες από το αρχαιοελληνικό παρελθόν και τα αναδεικνύει μέσα από τη δυναμική των υλικών, μάρμαρο στην περίπτωση του Χίλτον, ξύλο στο υποκατάστημα της Citibank, κεραμικό στη Σχολή Μωραΐτη. Τα λόγια του Ελύτη ερμηνεύουν γενικότερα το έργο του και ειδικότερα το κεραμικό σύνολο στη σχολή Μωραΐτη. «Με ένα ολιγοψήφιο αλφάβητο στα χέρια του, όπου τα στοιχεία που επανέρχονται περισσότερο είναι οι δύο αντίθετες καμπύλες, η ώχρα και το μαύρο, επέτυχε ο Μόραλης να μετατρέψει την ομιλία των πραγμάτων σε οπτικό φαινόμενο…».

πηγή: arthrosyllektis.blogspot.com

πηγή: Προσωπικό αρχείο

Στο πλαίσιο της έκθεσης έχει κανείς την ευκαιρία να δει και τα σχέδια που δίνουν την δισδιάστατη εκδοχή της αρχιτεκτονικής πρότασης. Τελευταίος σταθμός στην πορεία των αρχιτεκτονικών παρεμβάσεων είναι ο σταθμός του μετρό στην Πανεπιστημίου (1999), με δύο προτάσεις μία σε κεραμικό πλακάκι και μία σε μέταλλο. Το σύμβολο επανέρχεται μέσα από τη δυναμική της καμπύλης και τη λιτότητα ενός αρχαϊκού λεξιλογίου, ενώ το μέταλλο προωθεί τη μοντέρνα αισθητική. Ο Μόραλης αντιλαμβάνεται και εκφράζει με ωριμότητα και σύνεση τις διαθέσεις και τις αναζητήσεις των καιρών χωρίς να χάνει τη νεανική του διάθεση. Σε καιρούς όπως οι δικοί μας, όπου κανείς μύθος δεν προκαλεί την αυτόματη ένταξη των δημιουργημάτων του ανθρώπου σε ένα γενικότερο σύνολο, το μόνο που απομένει στον ενσυνείδητο καλλιτέχνη είναι να υποκαθίσταται στο μηχανισμό της λειτουργίας των αλλοτινών μύθων και να τον ενασκεί στην ατομική κλίμακα… περιγράφει εύστοχα και με διαχρονική ισχύ, ο ποιητής.

πηγή: www.flickr.com

Διαμορφώστε ένα χώρο δημιουργίας και διασκέδασης , ανάλογα με τις προσωπικές ανάγκες και τις επιθυμίες των παιδιών σας.

από την Ιφιγένεια Κωτίτσα - φοιτήτρια αρχιτεκτονικής

Ο Γερμανός σχεδιαστής Nils Holger Moormann δημιούργησε μια διαφορετική αποθήκη κήπου.

«Walden, ή Η ζωή στο δάσος » είναι το όνομα μιας ιστορίας από τον Αμερικανό συγγραφέα και φιλόσοφο Henry David Thoreau, που γράφτηκε στα μέσα του 19ου αιώνα, που περιγράφει τη ζωή του συγγραφέα και τη σχέση του με τη φύση.

Οι ξύλινες ψευδοροφές προσδίδουν στο χώρο υψηλό αισθητικό αποτέλεσμα, και δημιουργούν αίσθημα θαλπωρής.

Ξύλινες απλές

Από σανίδες ή ραμποτέ πανέλα σε σκελετό σουηδικής ξυλείας, που στερεώνεται σε οροφή από μπετόν ή στα ζευκτά των ξύλινων στεγών.

Όταν απαιτείται κενό μεταξύ της ψευδοροφής και της οροφής χρησιμοποιείται σκελετός από γαλβανισμένη λαμαρίνα με ενισχυμένες αναρτήσεις στήριξης.

Η ξύλινη ψευδοροφή πρέπει να είναι από υγιή και ανθεκτική ξυλεία χωρίς οπές, ρωγμές και ρόζους, χωρίς υγρασία.

Παραδοσιακές ευγενούς ξυλείας

Αποτελούνται από ξύλινα δοκάρια, ταμπλαδωτές επιφάνειες και σανίδες ραμποτέ που είτε στερεώνονται στην πλάκα, είτε είναι αναρτημένες και δημιουργούν κενό, για τοποθέτηση θερμομονωτικού υλικού, διέλευση ηλεκτρομηχανολογικών εγκαταστάσεων κ.τ.λ. με γαλβανισμένο μεταλλικό σκελετό και ντίζες ενισχυμένες.

Οι ξύλινες επιφάνειες φινίρονται με βερνίκια ξύλου, λαζούρ, λινέλαιο, κερί ή βαζελίνη, βερνίκια που εμποδίζουν την απορρόφηση των υπεριωδών ακτινών, την ανάπτυξη μικροοργανισμών, τη μετάδοση φλόγας κτλ.

Από βιομηχανικά προϊόντα ξύλου

Σε ξύλινο ή μεταλλικό σκελετό τοποθετούνται πανό από κοντραπλακέ, μοριοσανίδες ή ινοσανίδες που κατασκευάζονται από προϊόντα ξύλου.

Αποφεύγεται η χρήση τους σε υγρούς χώρους.

Η τελική επιφάνειά τους μπορεί να είναι λεία ή ανάγλυφη, με διακοσμητικά σχέδια ή διάτρητη για βελτίωση της ακουστικής του χώρου.

Μπορεί να παραμείνει σε φυσική κατάσταση ή να βερνικωθεί, ή να βαφεί, ή να επενδυθεί με καπλαμά φυσικού ξύλου ή μελαμίνη.

Στην εσωτερική πλευρά τους μπορεί να έχουν ενσωματωμένη μονωτική πλάκα.

Πηγή φωτό

γράφει η Χρύσα Ξουβερούδη - Ιστορικός Τέχνης

Από την κρίση και την κατάκριση στην απόκριση και τη διάκριση

Σε περιόδους πολιτικής, οικονομικής, ηθικής και πνευματικής κατάπτωσης, οι πρίγκιπες της διανόησης ανακαλούν το ενδιαφέρον του κοινού και προτείνουν έναν άλλο τρόπο σκέψης και μια διαφορετική στάση ζωής. Ο Δημήτρης Πικιώνης (1887-1968) θα αποποιούταν φυσικά τον τίτλο του πρίγκιπα, καθώς σε όλη του τη ζωή πορευόταν με σεμνότητα και ταπεινοφροσύνη, ωστόσο ο όρος επιλέγεται για να αναδείξει την ευγένεια και το ήθος του και δεν έχει σχέση με την ευγενική καταγωγή αλλά με τη διαμόρφωση της προσωπικής πορείας. Τα τελευταία χρόνια έχει ξεκινήσει μία μεγάλη συζήτηση γύρω από το έργο του σημαντικού Έλληνα αρχιτέκτονα εντός και εκτός συνόρων, ενώ η αναδρομική έκθεση στο μουσείο Μπενάκη μας δίνει το ερέθισμα για μια ουσιαστικότερη γνωριμία με τη δημιουργία του.

Όπως ίσως όλοι οι σημαντικοί δημιουργοί, ο Δημήτρης Πικιώνης υπήρξε ένα εξαιρετικά ανήσυχο πνεύμα που αναζητούσε αφορμές για την προώθηση της τέχνης, μέσα από τα διαφορετικά της πρόσωπα. Με αξιοπρόσεκτη σεμνότητα και διάθεση να προσεγγίσει βιωματικά κάθε εικαστική πράξη, ο Πικιώνης γοητεύεται από την ενέργεια του ελληνικού τοπίου και συγκινείται από την αυθεντικότητα της λαϊκής αρχιτεκτονικής. Πριν ολοκληρώσει τις σπουδές του στο ΕΜΠ, γίνεται το 1906 ο πρώτος μαθητής του Κωνσταντίνου Παρθένη και ενθουσιάζεται με την ανανεωτική διάθεση που φέρνει ο σπουδαίος αυτός ζωγράφος στις παραδοσιακές αξίες της ελληνικής ζωγραφικής. Η μοντερνιστική ανανέωση τον ενδιαφέρει ιδιαίτερα τόσο σε σχέση με τη ζωγραφική όσο και με την αρχιτεκτονική. Το ελληνικό φως τον μαγνητίζει και προσπαθεί να το συλλάβει εικαστικά, αποδίδοντας την οξύτητά του, με αξιοπρόσεκτη συνέπεια.

Ο χαρακτήρας του ελληνικού φωτός, ωστόσο, αποκαλύπτεται μοναδικά και στην αρχιτεκτονική και ο Πικιώνης αναγνωρίζει την ευφυΐα και το μόχθο του λαϊκού τεχνίτη στη σύλληψή του. Στην τοπική αρχιτεκτονική έβλεπε μια ανεπιτήδευτη αλήθεια, καθώς ο απλός μάστορας κατανοούσε βιωματικά την ανάγκη του δομημένου οργανισμού να φωτίζεται και να αναπνέει. Ένα άλλο σημαντικό στοιχείο ήταν ο τρόπος με τον οποίο το οίκημα εντασσόταν στο τοπίο, τόσο αρμονικά και φυσικά, ακολουθώντας τις επιταγές των προγόνων. Δεν είναι τυχαίο πως κορυφαίοι αρχιτέκτονες του 20ου αιώνα, όπως ο Le Corbusier, ανέδειξαν την ευφυή διαχείριση του χώρου στην παραδοσιακή αρχιτεκτονική. Ο Πικιώνης βαθιά συγκινημένος από τη σχέση του δομημένου χώρου με τον άνθρωπο ανακαλύπτει και ζητά να αποκαλύψει τις ευαίσθητες ισορροπίες. Όπως ο Αμερικανός αρχιτέκτονας Louis Kahn (1901-1974) αναζητούσε την πνευματικότητα στην υλικότητα της δομημένης φόρμας. Ο ίδιος έλεγε χαρακτηριστικά: Ήταν φορές που αισθανόμουν πως εις τα θεμέλια που εισχωρούσαν βαθιά στη γη, εις τους ογκώδεις τοίχους και τις καμάρες των, ήταν η ψυχή μου μία από τις πολλές πέτρες που εντοιχιζόταν εις το ανώνυμο πλήθος των.

Την εποχή που ο Πικιώνης διαμόρφωνε τον χαρακτήρα της αρχιτεκτονικής του, ο μοντερνισμός άλλαζε τη φυσιογνωμία των τεχνών, κι αυτό δεν ήταν δυνατό να αφήσει αδιάφορο τον ανήσυχο αρχιτέκτονα. Από τις ατέλειωτες συζητήσεις με τον Xατζηκυριάκο-Γκίκα για τις κατακτήσεις του κυβισμού, τους ζωγραφικούς πειραματισμούς για να αποδοθούν οι σεζανικές αντιθέσεις ως τις απηχήσεις του Bauhaus και του International style, ο δημιουργός κατανοεί και επινοεί τις δικές του προτάσεις. Με το δημοτικό σχολείο στο Λυκαβηττό το 1932, ο Πικιώνης επιχειρεί να εντάξει τις οικιστικές αρχές της σχολής της Βαϊμάρης, στον αστικό ιστό. Οι καθαροί κυβιστικοί όγκοι συνδιαλέγονται με το πευκόφυτο τοπίο, επιδιώκοντας τη σύζευξη του σχήματος με τη μορφή, την καθαρή διαγραφή των ορίων και τη λειτουργικότητα. Ωστόσο το αποτέλεσμα δεν τον ικανοποίησε καθώς απομακρύνθηκε από τις παραδοσιακές αξίες. Χαρακτηριστικά ανέφερε: Είναι τότε που στοχάστηκα πως το οικουμενικό πνεύμα πρέπει να συντεθεί με το πνεύμα της εθνότητος.

Θα ανανεώσει, λοιπόν, λίγα χρόνια αργότερα τη σχέση του με την παράδοση, στο Πειραματικό Σχολείο Θεσσαλονίκης (1935). Εκεί η Μακεδονική αρχιτεκτονική δίνει το αισθητικό πρόσταγμα ενώ θα συστρατευτούν και διεθνείς τάσεις της αρχιτεκτονικής, όπως η λειτουργικότητα και η ανάδειξη της σχέσης των διαφόρων στοιχείων της σύνθεσης. Υπάρχει μια αριστοτεχνική αναλογία κενών και πλήρων που αποκαλύπτεται τόσο στα σχέδια όσο και στο τελικό αποτέλεσμα. Ο Πικιώνης αγαπούσε το σχέδιο και ήταν ζωτικής σημασίας να εκφράζεται μέσα από αυτό. Πολλές φορές στο προαύλιο του Πολυτεχνείου, όταν ήθελε να δείξει κάτι στους μαθητές του έπαιρνε ένα κομμάτι χαρτί και με την στάχτη του τσιγάρου του σχεδίαζε, παραδίδοντας παράλληλα κι ένα μάθημα για τη σχέση άσπρου- μαύρου και την πάλη φωτός σκιάς. Άλλες φορές στο πλαίσιο της διδασκαλίας και στον απόηχο της διδακτικής του Bauhaus, τους προέτρεπε να πιάσουν το μολύβι με το αριστερό χέρι για να γίνει το σχέδιο λιγότερο τέλειο και περισσότερο εκφραστικό.

Η σχέση με τη ζωγραφική αναγνωρίζεται σε πολλές δημιουργίες του Δημήτρη Πικιώνη και διαφαίνεται σε δύο από τα σημαντικότερα έργα του που γνώρισαν και διεθνή καταξίωση, την παιδική χαρά της Φιλοθέης (1961-64) και τα μονοπάτια γύρω από την Ακρόπολη στο λόφο του Φιλοπάππου(1951-57). Στη Φιλοθέη σχεδίασε ένα χώρο για μικρά και μεγαλύτερα παιδιά με πολλή φαντασία και διάθεση να αξιοποιήσει αισθητικά εικόνες της φύσης αλλά και πολιτισμικές καταθέσεις άλλων λαών. Στο περίπτερο του πάρκου, οι ιαπωνικές επιρροές είναι ευδιάκριτες και μαρτυρούν την πεποίθησή του ότι όλες οι κουλτούρες έχουν κοινή βάση και ειδικότερα επειδή αναγνώριζε τον εαυτό του ως ανατολίτη, θεωρούσε αυτονόητο κάθε πολιτισμικό δάνειο με ανατολίτικη προέλευση. Ο αρχιτέκτονας δημιούργησε ένα φανταστικό κόσμο ανακαλώντας παιδικές μνήμες δικές του αλλά και όλων των παιδιών του κόσμου που σε μια παροπλισμένη βάρκα, με έναν πέτρινο ήλιο να «φωτίζει» τα βήματά τους, σκαρώνουν το ταξίδι τους. Από τη δεκαετία του ΄30 στο μυαλό του Πικιώνη γεννιέται η ιδέα για τη «χάραξη μιας βόλτας» γύρω από την Ακρόπολη. Η χάραξη προϋποθέτει αυστηρό αρχιτεκτονικό σχεδιασμό και η βόλτα ενέχει το στοιχείο μιας ψυχολογικής προσέγγισης του χώρου, στοιχεία που ο Πικιώνης κατάφερε να συνδυάσει πετυχημένα. Καλεί τους μαθητές του και όχι μόνο, να παρατηρήσουν πως έκτισε το σπίτι του ο χωρικός, πως χάραξε το δρόμο προς αυτό, χωρίς κανένα ακαδημαϊκό υπόβαθρο, απλά ακολουθώντας τη φύση.

Με την ίδια πρωτογενή δίψα αφοσιώνεται στο έργο αυτό και κυρίως στη διαμόρφωση του χώρου του Αγίου Δημητρίου Λουμπαρδιάρη, ενώ στα μονοπάτια αναλαμβάνουν δράση οι μαθητές του. Συνδέοντας τη βυζαντινή παράδοση με το σύγχρονο κολλάζ εμφυσά νέα δυναμική στην τοιχοδομία του ναού ενώ μετά από πολλά σχέδια, σκαριφήματα και δοκιμές θα ενισχύσει τη ζωγραφική αύρα του δομημένου χώρου κι έτσι οι σοφά επιλεγμένες πέτρες, θα συνδέσουν νοσταλγικά την αρχιτεκτονική πρόταση με τη γεωμετρική αφαίρεση του P. Mondrian (1872-1944) και τον λυρισμό του P. Klee (1879-1940). Με τη συνδρομή ενός γλύπτη που καλούπωνε τα τμήματα του μπετόν ώστε να συνυπάρχουν αρμονικά με τις πέτρες, τα κεραμικά και τα βότσαλα, ο δημιουργός ενορχηστρώνει πέρα από δόγματα και δοξασίες, προσδιορισμούς και κατηγοριοποιήσεις, την εικαστική συμφωνία με σεβασμό στο παρελθόν και αισιοδοξία στο μέλλον.

Παραδοσιακά μοντέρνος, μοναχικός στοχαστής του οικουμενικού, ο Πικιώνης συνεχίζει να διδάσκει ακόμα και σήμερα, τριάντα και πλέον χρόνια από τον θάνατο του, πως η γνώση και το συναίσθημα –το δυναμικό ενός δημιουργού- δεν έχουν ταξικά όρια, ούτε εθνικά σύνορα και αγγίζουν με ένα μοναδικό τρόπο τον καθένα. Σε μία σύγχρονη Ελλάδα που αντιστέκεται τόσο στην επιστήμη όσο και στην αρετή, η παρότρυνση του: Μάθετε την επιστήμη και την αρετή χωρίς να υπερηφανεύεστε και δε θα υπερηφανεύεστε όταν μάθετε την επιστήμη και την αρετή…, γίνεται δραματικά επίκαιρη. Με όχημα την εικαστική δημιουργία, ο σημαντικός Έλληνας αρχιτέκτονας καταφέρνει να αποκριθεί στα κελεύσματα του καιρού του και να διακριθεί πέρα από εθνικά σύνορα και χρονικούς περιορισμούς, προτείνοντας με το ήθος και το έργο του το αντίδοτο στην κρίση.

Πηγή φωτό

Ιδέες για να γίνει ένα μικρό μπαλκόνι ευρύχωρο και λειτουργικό.....

Η εταιρία Hofman Dujardin Architects σχεδίασε μια μεγάλη έπαυλη στην ολλανδική εξοχή.

Αυτό που φαίνεται εκ πρώτης όψεως να είναι ένα απλό μπλοκ με μια οξυκόρυφη στέγη, αποδεικνύεται ότι είναι μια πολύπλοκη σύνθεση του χώρου και του φωτός, καθώς και μια μελέτη της λειτουργίας του σύγχρονου σπιτιού.